„Mała biała owalna tabletka, dzielona na pół” – tak zaczyna się powieść – to captorix, antydepresyjny lek, wyzwalający serotoninę, hormon wytwarzany przez błonę śluzową w przewodzie pokarmowym. Owa tabletka, jak twierdzi bohater, „…pozwala ludziom żyć, a przynajmniej nie umierać – przez pewien czas”.
Yoko Ogawa, autorka książki, to japońska pisarka, która od 1988 roku, kiedy zadebiutowała, opublikowała ponad 40 utworów. Jest laureatką wielu nagród literackich w Kraju Kwitnącej Wiśni, m.in. nagrody Akutagawy, Yomiuri i nagrody im. Tanizakiego. Jej książki tłumaczone są na wiele języków, m.in. angielski, francuski, niemiecki i włoski.
Wydawca na okładce powieści „Dżozef” pod nazwiskiem Jakuba Małeckiego umieścił informację, że jest to autor książek: „Dygot” i „Rdzy”. W ten sposób czytelnik może rozpoznać pewną markę. Cóż ma jednak zrobić czytelniczka, która tych poczytnych tytułów jeszcze nie czytała? Sięga do Internetu!
Ostatnio przeczytałam książkę Jojo Moyes pt. „Moje serce w dwóch światach”. Jest moją pierwszą książką tej autorki. Główną bohaterką jest młoda dziewczyna, Lou Clark, która przybywa do Nowego Jorku z Londynu, w którym zostawia swoją rodzinę i ukochanego Sama. Przyjmuje posadę asystentki u nowojorskiej, bardzo bogatej emigrantki z Krakowa, wchodząc tym samym w świat śmietanki towarzyskiej Manhattanu.
Zmęczeni pędem życia, pogonią za szczęściem, sukcesem, pieniędzmi? Zadławieni natłokiem informacji? Nie możecie usłyszeć własnych myśli? Sięgnijcie po „Czarownicę z Funtinel”. Wystarczy poddać się niespiesznej, synestetycznej literackiej terapii, kojącej całe spektrum urazów ludzkich serc, dusz i umysłów.
Kolejna książka poczytnej autorki ukazała się w 2018 r. Jej fabułę stanowią rodzinne koleje losu kobiet kilku pokoleń. Bohaterkami pokaźnej objętościowo powieści są właścicielki pracowni i sklepu, gdzie robione i sprzedawane są kapelusze. Główny temat, który zawiera kilka wątków, stanowi jedyną wartość omawianej książki.
Książka uważana jest za jedną z najważniejszych książek ostatniej dekady. To za nią Fernando Aramburu otrzymał m.in. prestiżową National Prize for Literature (2017). Prawa do publikacji powieści kupiło 19 państw, tylko w Hiszpani sprzedano już ponad pół miliona egzemplarzy. Oczywiście, to tylko dane statystyczne, może niejednokrotnie nic nieznaczące dla współczesnego odbiorcy, który ma dostęp do rozległej sieci.
Jakiś czas temu podczas rozmowy o książkach znajoma zapytała mnie, czego ja właściwie w nich szukam? Ona namiętnie czytuje kryminały, gdzie znajduje dużo emocji, tam zawsze coś się dzieje. Przecież dobry kryminał może trzymać w napięciu do ostatnich chwil. A ja? To pytanie zastanowiło mnie na poważnie. Myślałam o tym długo. Jedyna odpowiedź, jaka przychodziła mi na myśl to ta, że szukam życia...
Jedna z największych metropolii świata – piękne, wielobarwne i tętniące życiem Tokio i gdzieś pośród całego tego wielkomiejskiego chaosu zamętu oraz gwaru milionów ludzi wyłania się postać Tsukuru Tazaki, człowieka z pozoru nijakiego, bezbarwnego, osamotnionego i niepotrafiącego się cieszyć największym darem – Życiem...
