Instytut Książki

Z publikacją zetknęłam się po raz pierwszy w DKK. Uważnie ją przeczytałam i uświadomiłam sobie wówczas, jak mało dotąd wiedziałam o Danucie Szaflarskiej - wybitnej aktorce i niezwykłej postaci. Biografia legendy polskiego kina i teatru ukazała się w 2019 roku, dwa lata po śmierci artystki. Została ona napisana na podstawie wspomnień głównej bohaterki i relacji jej najbliższych: córek i wnuków oraz osób z nią zaprzyjaźnionych. Autorką tej trzystustronicowej opowieści opublikowanej przez Wydawnictwo W.A.B. jest Katarzyna Kubisiowska, dziennikarka i absolwentka filmoznawstwa, pisarka literatury faktu i wielu książek biograficznych.

Długo nie mogłam poradzić sobie z przygnębieniem, w które wpadłam po przeczytaniu powieści „Null”, autorstwa Szczepana Twardocha. Wszystko, czego nie chciałabym się nigdy dowiedzieć, a tym bardziej doświadczyć, pisarz zawarł w treści literackiego dziennika prowadzonego ze środka wojennego piekła na Ukrainie. Antidotum na zły nastrój okazała się pięknie wydana, urocza książeczka, napisana przez japońską pisarkę, Michiko Aoyama, pod tytułem: „Wszystko, czego szukasz, znajdziesz w bibliotece”.

Książka Magdaleny Majcher „Doktórka od familoków” to fabularyzowana historia lekarza – pediatry Jolanty Wadowskiej – Król, która w latach 1974 - 1981 uratowała przed zachorowaniem lub śmiercią na ołowicę tysiące dzieci mieszkających w pobliżu huty Szopienice w Katowicach.

Konklawe od łacińskiego cum clave – czyli pod kluczem.  Już sam tytuł jest intrygujący. Tajemnica zawsze przyciąga i intryguje i  rozbudza naszą wyobraźnię. Co dzieje się za zamkniętymi drzwiami, pod kluczem, gdzie nikt nie może opuścić pomieszczeń przeznaczonych do modlitwy, rozmyślań i tego najważniejszego co ma się dokonać, czyli wyboru nowego przywódcy Kościoła? Jak wyglądają pomieszczenia, czy są równie tajemnicze, jak sam wybór? Czy osoby, które tam przebywają, faktycznie podejmują samodzielną decyzję? A może to nie jest takie oczywiste, może mają tam miejsce wydarzenia, które wpływają na ostateczny werdykt?

Czas niknie gdzieś w dali, nie słychać tykania ani wskazówek przesuwania. Nie ma tik, tak. Jest muzyka, wygrywana na oberkową nutę. Delikatna, wręcz eteryczna, muskająca skórę i bawiąca się czasem. Zmienia się atmosfera, zapachy i odczucia, zmienia się dusza. Gdy przytłoczony całodziennym szumem i biegiem, które ujawniają się wieczorem, czujesz, że coś się z tobą dzieje. Że oto odsłania się przed tobą na poły magiczna wieś z żywymi ludźmi. Zaczarowana przez kapliczki stojące na jej straży. Chodź, mówią mieszkańcy, posłuchaj, szepcze Wit Szostak.

„Uratować Missy” to powieść obyczajowa, która z definicji ma przedstawiać charakter konkretnego środowiska społecznego. BethMorrey przyznaje, że napisała ją zainspirowana ludźmi, których spotykała w parku podczas spacerów z psem i to właśnie środowisko tzw. „psiarzy” chciała opisać. Równocześnie jest to książka o bardzo sympatycznej staruszce, która skrywa wiele tajemnic. Czytając opis książki, nie spodziewamy się tak głębokiej treści. Powieść jest zaskakująca pod wieloma względami, nie tylko z powodu historii, którą opowiada, ale również dlatego, że każdy może znaleźć w niej coś innego.

Tove Ditlevsen, duńska poetka i pisarka, w „Trylogii kopenhaskiej” prowadzi czytelnika przez trzy ważne etapy swego życia – dzieciństwo, młodość, uzależnienie. Otwarcie pisze o dorastaniu w robotniczej dzielnicy Vesterbro w Kopenhadze. Oczyma mądrej (umiała czytać i pisać w wieku 6 lat) i wrażliwej dziewczynki patrzymy na jej ubogie dzieciństwo. Ojciec był często bezrobotny, starszy brat terminował u lakiernika, a matka to dość dziwna i trudna osoba; relację z nią określa autorka jako „intensywną, bolesną i rozedrganą”.

Bohater książki Haruki Murakami Śmierć Komandora. Pojawia się idea to bezimienny malarz malujący portrety na zamówienie. Poznajemy go w dość burzliwym momencie życia, gdy rozstaje się z żoną. Nawet nie zadając pytania „dlaczego” bohater z pokorą godzi się z tą sytuacją i wyrusza w podróż po Japonii, podczas której stara się ułożyć i zrozumieć swoje  dotychczasowe życie.

Praca 24/7, bez rodziny, bez przyjaciół, bez hobby, bez odpoczynku – czyli w zasadzie brak życia – tak wygląda byt prawniczki Samanthy. Jedyny jej cel w życiu to zostać wspólniczką w kancelarii Carter Spink – na to marzenie poświęciła całe swoje dotychczasowe istnienie.

Elena Ferrante, włoska pisarka znana jest przede wszystkim jako autorka cyklu neapolitańskiego, czyli „Genialnej przyjaciółki” i jej kolejnych części.

,,Maraton uczuć” Barbary Kosmowskiej  to jedna z ciekawszych książek, jakie do tej pory czytałam. Spodobał mi się też bardzo tytuł, bo który nastolatek nie zna maratonu uczuć, z jakim przychodzi mu się mierzyć niemal każdego dnia.

Tym razem zwróciła moją uwagę książka, jak się okazało nie najłatwiejsza, ale wyjątkowa.  ,,Spacerujący z książkami” Carstena Henn to opowieść o ludziach, książkach i o tym, co ich łączy. Zaczynacie myśleć nuda. Stop, to żadna nuda. Ta historia rzeczywiście, nie ma pełnej zwrotów akcji, ale jest niesamowita.

Chciałabym Wam przybliżyć książkę pt. “Tropiciele” napisaną przez Małgorzatę Karolinę Piekarską. Powieść ta jest przede wszystkim dla osób lubiących zagadki i przygody, doprawione odrobiną wątku romantycznego.

"Cud, miód, Malina" to książka Anety Jadowskiej głównie znanej z trzech serii: Hekasalogia Dory Wilk, Trylogia Nikity, Trylogia Szamańska. Książka różni się od reszty pozycji wydawniczych autorki głównie formą, która bardzo przypadła mi do gustu. Jest ona zbiorem lekko powiązanych ze sobą opowiadań, kręcących się wokół genialnie wykreowanych bohaterek. 

Gdy wyobrażamy sobie klasyczny rodzaj fantasy, przed oczami pojawiają nam się księżniczki, rycerze, wojny, potwory, siły zła i walczące z nimi dobro, a także misje, których celem było uratowanie świata, które spadają na barki tych, którzy nie czują się na siłach, aby cokolwiek ratować. Samantha Shannon sięgnęła po wszystkie te elementy, jednak na tym nie poprzestała. Zmiksowała je z szeroką wiedzą o świecie i jego historii oraz ze swoją językową pasją. Jakby z puzzli, stworzyła obraz na tyle znajomy, by czuć się w nim komfortowo, i na tyle nowy, by zaskoczyło nas to co nieznane.

,,Pieśń o Achillesie” autorstwa Madeline Miller, to opowieść o życiu słynnego na cały świat Achillesa i jego ukochanego przyjaciela Patroklosa. Opowiada  ona o życiu bohaterów przed wojną trojańską i o przebiegu brutalnego, trwającego dziesięć lat konfliktu. Autorka w znakomity sposób ukazuje klimat starożytnej Grecji, jednoczenie zachowując przyjemny styl pisania, który sprawia, że przez książkę się płynie. Udaje jej się z pozoru nudne, historyczne fakty przedstawić bardzo ciekawie i wciągająco.

Zuzanna, Natalia i Wiktor, to trójka młodych bohaterów, którzy pod pseudonimami Salla, Lamia i Kail trafiają na plan filmowy do produkcji horroru "Nocne godziny". Mieści się on w starym zamku w Szkocji, z dala od jakiejkolwiek cywilizacji.

Powieść jest o nastoletniej Adzie, która jest bardzo uzdolniona plastycznie, mimo to jest pewna, jakie liceum powinna wybrać. Nie pomaga dziewczynie w tym także, też jej chłopak Konrad.

Książka „Najukochańsza” Joanny Jagiełło była jedną z najciekawszych książek, jaką do tej pory przeczytałam. 

Chciałabym Wam polecić książkę „Kasieńka” napisaną wierszem przez Sarah Crossan. Pod koniec spotkania DKK właśnie ona zwróciła moją uwagę, gdy szukałyśmy na bibliotecznych półkach książek do przeczytania. Kiedy ją otworzyłam i zobaczyłam, że jest pisana wierszem, w pierwszym odruchu chciałam z niej zrezygnować. Jednak chochlik czytelniczy zachęcił mnie, aby tak łatwo jej nie skreślać i to była świetna decyzja. Jej opowieść zdobyła moje serce.

Zbiór esejów Północ i Południe. Teksty o polskiej kulturze i historii to niezwykle cenna książka nawiązująca do najdonioślejszych dokonań rodzimej eseistyki. Marek A. Cichocki tropi w niej powinowactwa między kulturą polską i stanowiącą dla niej absolutny fundament kulturą śródziemnomorską, zarówno w jej klasycznym, jak i chrześcijańskim wymiarze.

Poczynając od roku 1990 i tomu Nenia i inne wiersze, w twórczości Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego choroba jest tematem, który wybija się na pierwszy plan. Świetnie widać to w wyborze My się chyba znamy. 111 wierszy, w którym obok stu znanych utworów znajdziemy jedenaście nowych. Tkaczyszyn-Dycki niezwykle konsekwentnie opowiada świat w stanie zagrożenia, gdzie rozprzężone zmysły mogą zwodzić na manowce, a jedynym lekiem na przypadłości psychiczne są kolejne, kanalizujące psychotyczne epizody, wiersze.

Zbiór tekstów Bronisława Wildsteina O kulturze i rewolucji to rozpisany na wiele wariacji gatunkowych traktat o przemianach cywilizacyjnych, jakie w ciągu ostatniego półwiecza zmieniły oblicze Starego Kontynentu, rujnując aksjologiczne fundamenty, na których wznoszony był dotąd gmach Europy i tych części świata, na które promieniowała kultura europejska.

Zadziwiające, jak wiele może się wydarzyć w jednej niedużej dolnośląskej miejscowości w ciągu kilku wiosenno-letnich miesięcy 1986 roku: zagadkowe morderstwa młodych, nieznanych w okolicy kobiet, tajemnicze zniknięcia trzech poprzednich miejscowych proboszczów i protesty hipisów przeciwko powstającej w pobliżu wioski elektrowni jądrowej. Tę gęstą jak upalne lipcowe powietrze atmosferę w Rokitnicy podkręcają echa katastrofy czarnobylskiej i pojawiający się co jakiś czas napis na drzwiach kościoła: „zło przyjdzie ze wschodu”.

Ikona, to wedle ikonopisów, okno na Tamtą Rzeczywistość. Osoby Boskie, jak i postacie świętych, są zawsze przedstawiane z naturalnym dostojeństwem i niewymuszoną gracją. Ale być może najważniejsze jest piękno, które nie zniewala, a raczej zaprasza do kontemplacji. Marian Sworzeń ma tego świadomość. Czytając Czarną ikonę, zaglądamy niejako przez okno w odmienną rzeczywistość: to, co zdawało się nieść światło, skrywało w sobie w istocie terror. Marian Sworzeń, przyglądając się budowie, a przede wszystkim literaturze dotyczącej Kanału Białomorsko-Bałtyckiego imienia Stalina, tworzy esej, który rozsadza ramy gatunkowe.

Śmierć była normą, a nie nieszczęściem. Dzieci, które nauczyły się chować przed doktorem Mengele, nie płakały z bólu, gdy były poddawane eksperymentom, ani z żalu po mordowanych na ich oczach najbliższych. Wiedziały, że za płacz się umiera. To właśnie one są bohaterami reportażu Dobranoc, Auschwitz autorstwa Aleksandry Wójcik i Macieja Zdziarskiego.

Historia w naszych czasach też podlega ekonomii popkultury. Istnieją epoki atrakcyjniejsze, pakiety skojarzeń bardziej pociągające, sposoby na pokazanie treści historycznych uważane za lepsze niż inne, trafiające w serca większej liczby odbiorców; przynajmniej do kolejnego obrotu koła czasu. W taką żyłę, nerw z trendami, trafił ostatnio Jakub Różalski. „Inne światy” to antologia inspirowana jego obrazami.

Za czasów mitologicznych drzewa umiały mówić. Mówiła, a raczej śpiewała gałąź na dziobie statku Argonautów. Gadał wróżebnie święty dąb w Dodonie. Drzewa miały człowiekowi niejedno do powiedzenia. Nic dziwnego: mieszkały w nich driady, które nieraz wolały ludzi od natrętnych satyrów. Potem drzewa zamilkły. Zamilkła cała przyroda. Urszula Zajączkowska, poetka i botaniczka – reprezentantka nauk przyrodniczych, a więc nieludzkich – należy do tych, którzy udzielają jej głosu.

Chociaż komiks Marka Oleksickiego i Tobiasza Piątkowskiego ma tytułowego bohatera, Bradl nie wysuwa się jakoś szczególnie na pierwszy plan tej wojenno-konspiracyjnej opowieści. Gdyby tak było, wybijałby się na pierwszy plan okładek obydwu tomów wspólnego wydawnictwa Muzeum Powstania Warszawskiego i Egmontu. Ale w Bradlu najistotniejszy jest koncept autorów na formułę wojennej opowieści. I trzeba przyznać, że formuła ta jest co najmniej zaskakująca.

Wanda Rutkiewicz była wielokrotnie portretowana i wspominana, szczególnie przy okazji rozmaitych rocznic. Jej podobizna znalazła się na znaczku pocztowym, jej imieniem nazywano szkoły i ulice. Poświęcono jej piosenkę, parę książek i filmów oraz monodram. Sama była też współautorką kilku książek i filmów. Po obejrzeniu dokumentów o niej lub z jej udziałem pozostaje obraz mocno kontrowersyjnej, egoistycznej i zmierzającej po trupach do celu osoby. Miny wspinaczy unikających negatywnych wypowiedzi o zmarłej mówiły znacznie więcej niż słowa. Czy po tym wszystkim kolejna publikacja ukazująca się ćwierć wieku po zaginięciu Wandy Rutkiewicz miała szansą wnieść coś nowego do obrazu naszej najwybitniejszej himalaistki? Okazuje się, że jak najbardziej tak.