Książka poświęcona Kazimierze Iłłakowiczównie autorstwa Joanny Kuciel-Frydryszak to rzecz odkrywcza, bogata w ciekawe informacje o młodopolskiej (choć nie tylko) poetce i niezwykle wciągająca. Znałam niektóre wiersze Iłłakowiczówny, wiedziałam, że pisała baśnie dla dzieci, a także że była sekretarzem Józefa Piłsudskiego i na ten temat moja wiedza się, niestety, kończyła...
Trudno książkę Poulain zakwalifikować do określonego gatunku literackiego. Można zobaczyć w niej reportaż z pracy rybaków, ich życia i konsekwencji morderczego wysiłku, obraz zniszczonych, zapyziałych miasteczek rybackich na rubieżach Stanów Zjednoczonych. Jednak nie jest to reportaż ze względu na osobę narratorki, która jest ewidentną częścią i stroną w tej opowieści...
Piękna książka! Prawdę powiedziawszy, rozdział pierwszy nieco mnie zaszokował. Zestresowana pięćdziesięciolatka, porzucona przez męża dla młodszej, jazda we mgle… i wypadek! Ofiarą jest kobieta. Pogotowie! Policja! Przesłuchanie! Wyrzuty sumienia! Worek nieszczęść – naraz! Z Ireną, pechową bohaterką, będziemy trwać do końca książki...
Czytelnicza publiczność zawsze z wielkim zaciekawieniem i gotowością do żywej reakcji oczekuje na kolejne dzieła kogoś, kto już jest sławny, bogaty i odnotowuje rekordy na listach bestsellerów. Kimś takim jest z pewnością Dan Brown. Biorąc do rąk nowe dzieło Browna, już z góry potrafimy wymienić jego spodziewane atrybuty. Wszakże receptura i sposoby zestawiania ze sobą stosownych ingrediencji...
Witajcie w nowym wspaniałym świecie! Przypadkowo usłyszany komunikat w jednym z kanałów telewizyjnych jest, dla Charmain i Stana, jak uśmiech losu. Ich domem jest samochód. Pracuje tylko Charmain, zarabiając grosze. Niewielkie oszczędności kurczą się w zatrważającym tempie. Na śniadanie i lunch jedzą wczorajsze pączki. Ubrania piorą w pralkomatach...
Wystarczy wejść do pierwszej lepszej księgarni, a naszym oczom natychmiast ukazuje się feeria barw okładek wyłożonych tam książek. Wszystkie piękne, kuszą nas tajemniczymi tytułami. Tak chciałoby się poznać treść ich wszystkich, ale to niemożliwe. Jest ich zbyt wiele. Zaczynam więc szperać wśród powieści obyczajowych, które bardzo lubię...
Marek Borucki pokusił się o rzecz niezwykłą: przywrócił zbiorowej pamięci sylwetki Polaków, którzy dziełem swego życia zasłużyli na trwałą obecność w panteonie Wielkich Zasłużonych. Zrobił to w najprostszy z możliwych sposobów, poprzez przedstawienie w kolejnych rozdziałach not biograficznych, w których znalazły się...
Wydarzenia opisane w książce dotyczą końcowych lat XX i początkowych lat XXI wieku. Główny bohater, Guylain Vignolles po śmierci ojca samotne żyje we francuskim miasteczku. Jego przyjacielem i powiernikiem jest złota rybka żyjąca w małym akwarium. Guylain pracuje w Przedsiębiorstwie Przetwórstwa Recyklingu Naturalnego.
Być czy mieć? Główny bohater powieści Philipa Rotha to Seymour Levov – dziecko szczęścia, które dzięki osobistym przymiotom oraz sprzyjającej sytuacji rodzinnej i społecznej w powojennej Ameryce buduje sobie życiowy raj. Dla niego „być” równa się „mieć” – pieniądze, prestiż społeczny, rodzinę, piękną żonę z tytułem Miss New Jersey, wymarzony dom w malowniczej okolicy i dziecko, któremu pragnie dać wszystko...
Bohaterka kryminału jako kilkuletnie dziecko zniknęła na parę dni w lesie i nikt, nawet ona sama, nie wie, co się z nią działo. Odnaleziona przypadkowo przez grzybiarza wydała mu się w pierwszej chwili jakimś „stworzeniem” a nie człowiekiem. Zagadkowa była skorupa jakby zeschłej krwi na jej całej drobniutkiej postaci....
Szukając niedawno książki trochę innej niż typowe historie dla nastolatek, jednak wciąż pozostającej w obrębie literatury dla młodzieży, trafiłam na powieść „Żółwie aż do końca” autorstwa Johna Greena. Kiedy zerknęłam na tylną część okładki, przeczytałam...
Tym razem przyznam się szczerze, że do wyboru tej książki zachęcił mnie tytuł. Kiedy grzebałam na bibliotecznych półkach krzyknęła do mnie okładka z pomarańczową trumną i napisami „Kopidoł i Kwiaciareczka” – Kazimierz Szymeczko. Pomyślałam „To pewnie ksywki”, no i nie pomyliłam się. Ciekawe o czym?
W roku 1986 opowiadanie pt. „Wiedźmin”, którego autorem jest Andrzej Sapkowski, zajęło trzecie miejsce w konkursie ogłoszonego przez magazyn „Fantastyka”.
Wielu Niemców, oddanych nazistowskiej ideologii w czasach rządów Adolfa Hitlera, dałoby wiele za choćby szansę spotkania z Führerem.
Niedawno przeczytałam bardzo interesującą książkę pt. Czarne jeziora, której autorką jest Dorota Suwalska. Wpadła mi w ręce, kiedy myszkowałam po bibliotecznych półkach.
Śmierć była normą, a nie nieszczęściem. Dzieci, które nauczyły się chować przed doktorem Mengele, nie płakały z bólu, gdy były poddawane eksperymentom, ani z żalu po mordowanych na ich oczach najbliższych. Wiedziały, że za płacz się umiera. To właśnie one są bohaterami reportażu Dobranoc, Auschwitz autorstwa Aleksandry Wójcik i Macieja Zdziarskiego.
Historia w naszych czasach też podlega ekonomii popkultury. Istnieją epoki atrakcyjniejsze, pakiety skojarzeń bardziej pociągające, sposoby na pokazanie treści historycznych uważane za lepsze niż inne, trafiające w serca większej liczby odbiorców; przynajmniej do kolejnego obrotu koła czasu. W taką żyłę, nerw z trendami, trafił ostatnio Jakub Różalski. „Inne światy” to antologia inspirowana jego obrazami.
Za czasów mitologicznych drzewa umiały mówić. Mówiła, a raczej śpiewała gałąź na dziobie statku Argonautów. Gadał wróżebnie święty dąb w Dodonie. Drzewa miały człowiekowi niejedno do powiedzenia. Nic dziwnego: mieszkały w nich driady, które nieraz wolały ludzi od natrętnych satyrów. Potem drzewa zamilkły. Zamilkła cała przyroda. Urszula Zajączkowska, poetka i botaniczka – reprezentantka nauk przyrodniczych, a więc nieludzkich – należy do tych, którzy udzielają jej głosu.
Chociaż komiks Marka Oleksickiego i Tobiasza Piątkowskiego ma tytułowego bohatera, Bradl nie wysuwa się jakoś szczególnie na pierwszy plan tej wojenno-konspiracyjnej opowieści. Gdyby tak było, wybijałby się na pierwszy plan okładek obydwu tomów wspólnego wydawnictwa Muzeum Powstania Warszawskiego i Egmontu. Ale w Bradlu najistotniejszy jest koncept autorów na formułę wojennej opowieści. I trzeba przyznać, że formuła ta jest co najmniej zaskakująca.
Wanda Rutkiewicz była wielokrotnie portretowana i wspominana, szczególnie przy okazji rozmaitych rocznic. Jej podobizna znalazła się na znaczku pocztowym, jej imieniem nazywano szkoły i ulice. Poświęcono jej piosenkę, parę książek i filmów oraz monodram. Sama była też współautorką kilku książek i filmów. Po obejrzeniu dokumentów o niej lub z jej udziałem pozostaje obraz mocno kontrowersyjnej, egoistycznej i zmierzającej po trupach do celu osoby. Miny wspinaczy unikających negatywnych wypowiedzi o zmarłej mówiły znacznie więcej niż słowa. Czy po tym wszystkim kolejna publikacja ukazująca się ćwierć wieku po zaginięciu Wandy Rutkiewicz miała szansą wnieść coś nowego do obrazu naszej najwybitniejszej himalaistki? Okazuje się, że jak najbardziej tak.
Waldemar Bawołek uprawia prozę artystyczną. Jest to pojęcie z gatunku vintage, nikt by się teraz w Polsce (a i na świecie) nie przyznał, że coś takiego robi. A Bawołek tak, on jest artystą słowa, jest nim przede wszystkim.
W najnowszym zbiorze wierszy Polonia aeterna Wojciecha Wencla – podobnie jak w Epigonii czy wcześniej De profundis – źródłem inspiracji literackiej dla poety jest romantyzm. Świadomie podejmuje on dialog z dziewiętnastowieczną tradycją, aby wykazać jej żywotność w naszym „tu i teraz”.
W polskiej historiografii i literaturze pięknej Kresy zajmują miejsce szczególne. Już samo brzmienie tego słowa przywołuje obrazy unieśmiertelnione choćby przez Mickiewicza czy Sienkiewicza. Mit wschodnich ziem Rzeczypospolitej jest tym silniejszy, że tereny te odpadły od Polski po II wojnie światowej. Lwów, Wilno, Brześć, Łuck, Kamieniec Podolski – wszystkie te ośrodki znalazły się pod panowaniem Związku Sowieckiego, a teraz są częścią nowych organizmów państwowych, które powstały po transformacji ustrojowej: Litwy, Białorusi, Ukrainy. Mit Kresów zawiera w sobie również myśl o przyjaznej koegzystencji wielu narodów, w tym polskiego, a w jego najbardziej uproszczonym wydaniu zapomina się, że oprócz Polaków mieszkał tam ktoś jeszcze.
Na Am (dziennik z drugiej strony) Artura Grabowskiego złożyły się obserwacje i wrażenia bohatera (porte-parole autora) z pobytu w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracował jako wykładowca akademicki. Krótkie zapiski o charakterze notatek diarysty, sprawiające nierzadko wrażenie „wydartych” z własnego wnętrza, mówionych do siebie, są nie tylko konstatacją rzeczywistości widzialnej, ale również (a może przede wszystkim) głęboką introspekcją bohatera-narratora, wrażliwego intelektualisty.
Może niewiele ma się dziać wokół nas – czytelników – podczas lektury tych dziesięciu Opowiadań bizarnych. Może zbyt wiele dzieje się w ciągu dnia, na zewnątrz, w życiu, pracy, oczekiwaniach, celach. I może temu nadmiarowi wymyka się proza Tokarczuk – staje się krótsza, skondensowana, niedopowiedziana, pełna tajemnic.
