„Klaśnięcie jednej dłoni” to uniwersalna opowieść o człowieku i jego uwikłaniu w historię. O zmaganiu się z jej demonami, które wpływają na całe życie, na losy poszczególnych jednostek, rodzin i przechodzą na następne pokolenia. O walce dobra ze złem.
Czytając rozmowę-rzekę Agaty Napiórskiej z Józefem Wilkoniem, nie mogłam oprzeć się uczuciu zazdrości. Oczyma wyobraźni zobaczyłam tę parę w wielkim ogrodzie, otoczoną rzeźbami i toczącą pogawędkę przy dobrej herbacie, albo i czymś bardziej treściwym. Rozmowę o sztuce, życiu, o świecie tak pięknym chociaż skomplikowanym...
Moim zdaniem książka „Podróż na sto stóp” jest warta przeczytania. Jej niezaprzeczalnym walorem jest to, że pokazuje, jak determinacja i wiara w marzenia mogą zmieniać na lepsze rzeczywistość, która obfituje w problemy i naznaczona jest niepowodzeniami (takimi jak na przykład pożar i śmierć ukochanej matki).
Patrzę w bibliotece na półkę z książkami. Czytam tytuł: „Cudowny chłopak”. Myślę: „Kolejna opowieść o małym geniuszu”. Prosta okładka z narysowaną twarzą dziecka z jednym okiem sugeruje, że mogę się mylić. Decyduję się przeczytać. Na szczęście!
Powieść Sigrid Nunez „Przyjaciel” jest napisana w formie dziennika, w którym główna bohaterka zapisuje codzienne wydarzenia i doświadczenia. Jest nauczycielką akademicką i pisarką, kobietą po sześćdziesiątce, niezamężną i bezdzietną. Teraz żyje i pracuje w Nowym Jorku, ale w przeszłości pomieszkiwała i studiowała w Europie.
„Mała biała owalna tabletka, dzielona na pół” – tak zaczyna się powieść – to captorix, antydepresyjny lek, wyzwalający serotoninę, hormon wytwarzany przez błonę śluzową w przewodzie pokarmowym. Owa tabletka, jak twierdzi bohater, „…pozwala ludziom żyć, a przynajmniej nie umierać – przez pewien czas”.
Yoko Ogawa, autorka książki, to japońska pisarka, która od 1988 roku, kiedy zadebiutowała, opublikowała ponad 40 utworów. Jest laureatką wielu nagród literackich w Kraju Kwitnącej Wiśni, m.in. nagrody Akutagawy, Yomiuri i nagrody im. Tanizakiego. Jej książki tłumaczone są na wiele języków, m.in. angielski, francuski, niemiecki i włoski.
Wydawca na okładce powieści „Dżozef” pod nazwiskiem Jakuba Małeckiego umieścił informację, że jest to autor książek: „Dygot” i „Rdzy”. W ten sposób czytelnik może rozpoznać pewną markę. Cóż ma jednak zrobić czytelniczka, która tych poczytnych tytułów jeszcze nie czytała? Sięga do Internetu!
Ostatnio przeczytałam książkę Jojo Moyes pt. „Moje serce w dwóch światach”. Jest moją pierwszą książką tej autorki. Główną bohaterką jest młoda dziewczyna, Lou Clark, która przybywa do Nowego Jorku z Londynu, w którym zostawia swoją rodzinę i ukochanego Sama. Przyjmuje posadę asystentki u nowojorskiej, bardzo bogatej emigrantki z Krakowa, wchodząc tym samym w świat śmietanki towarzyskiej Manhattanu.
Zmęczeni pędem życia, pogonią za szczęściem, sukcesem, pieniędzmi? Zadławieni natłokiem informacji? Nie możecie usłyszeć własnych myśli? Sięgnijcie po „Czarownicę z Funtinel”. Wystarczy poddać się niespiesznej, synestetycznej literackiej terapii, kojącej całe spektrum urazów ludzkich serc, dusz i umysłów.
Główną bohaterką powieści jest Clary Fray, artystka i miłośniczka książek. Pewnego dnia wraz z przyjacielem, Simonem wybierają się do baru „Pandemonium” w Nowym Jorku. Tam Clary poznaje całą prawdę o Nocnych Łowcach, pogromcach demonów...
Książka, która ostatnio wywołała u mnie duże emocje, to pozycja, która na pierwszy rzut oka wyglądała na lekturę dla młodszych dzieci. Przyciągnął mnie do niej jednak, jak silny magnes, tytuł. Myślę tutaj o pozycji „Czy wojna jest dla dziewczyn?” Pawła Beręsewicza...
Choć coraz mniej słyszy się o książkach młodzieżowych, które zyskują ogromną popularność, ten typ literatury wciąż rozwija się na wielką skalę. Jest też wiele wydawnictw, które wydają głównie powieści Young Adult (takie jak We Need Ya czy YA!), a co za tym idzie, pojawia się też wiele autorów. Jedną z takich autorek jest Rebecca Stead...
Wpadła mi w ręce ostatnio książka „Dzień wszystkiego” Ewy Nowak. Zwrócił moją uwagę tytuł – wszystkiego, czyli czego? „Zobaczymy” – pomyślałam. Zaczęłam czytać i już nie mogłam jej odłożyć, aż dobrnęłam do końca. Dobrze, że to wakacje, więc to był mój „dzień czytania”.
Przyciągająca wzrok okładka, ciekawy opis, a z tyłu książki pozytywne opinie. To wszystko spowodowało, że niemal natychmiast po otrzymaniu książki autorstwa Grossmana, zaczęłam ją czytać. Oczekiwałam, że będzie to książka, którą zapamiętam na długo. Niestety, okazało się, że moja przygoda z „Czarodziejami” będzie o wiele trudniejsze niż początkowo sądziłam...
Główną postacią powieści jest siedmioletnia (prawie ośmioletnia) Elsa. Dziewczynka wyróżnia się na tle swoich rówieśników. Jest mądrzejsza niż inne dzieci, więcej rozumie i zawsze stara się znaleźć na Wikipedii znaczenie słów, których używają jej rodzice. Bardzo dużo czyta, a ulubionymi książkami Elsy są te z serii o Harrym Potterze.
Dawno temu dowiedziałam się o istnieniu książki ,,Chłopiec w pasiastej piżamie” autorstwa Johna Boyne’a. O fabule wiedziałam tylko tyle, że toczy się w czasach II wojny światowej. Wiele razy nadarzała się też okazja do obejrzenia filmu na podstawie powieści, ale wolałam poczekać...
17 stycznia odbyło się pierwsze w roku 2019 spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki. Omawialiśmy książkę opowiadającą o życiu patrona naszej szkoły-Kornela Makuszyńskiego. Książka, którą czytaliśmy, nosi tytuł...
„13 powodów” autorstwa Jaya Ashera to wzruszająca powieść, poruszająca tematykę psychologiczną i obyczajową. Przedstawia losy nastoletniej, skrzywdzonej przez życie i ludzi Hannah Baker. W łapiący za serce i skłaniający do refleksji sposób pokazuje, że każdy z nas może być ofiarą a także oprawcą...
Ostatnio przeczytałam książkę autorstwa Barbary Kosmowskiej pt. „Niechciana”. Zainteresował mnie w pierwszej kolejności tytuł (chociaż nie brzmi to profesjonalnie) i recenzja na okładce. Pomyślałam: „Czemu nie?” i wzięłam się za czytanie…
Zbiór esejów Północ i Południe. Teksty o polskiej kulturze i historii to niezwykle cenna książka nawiązująca do najdonioślejszych dokonań rodzimej eseistyki. Marek A. Cichocki tropi w niej powinowactwa między kulturą polską i stanowiącą dla niej absolutny fundament kulturą śródziemnomorską, zarówno w jej klasycznym, jak i chrześcijańskim wymiarze.
Poczynając od roku 1990 i tomu Nenia i inne wiersze, w twórczości Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego choroba jest tematem, który wybija się na pierwszy plan. Świetnie widać to w wyborze My się chyba znamy. 111 wierszy, w którym obok stu znanych utworów znajdziemy jedenaście nowych. Tkaczyszyn-Dycki niezwykle konsekwentnie opowiada świat w stanie zagrożenia, gdzie rozprzężone zmysły mogą zwodzić na manowce, a jedynym lekiem na przypadłości psychiczne są kolejne, kanalizujące psychotyczne epizody, wiersze.
Zbiór tekstów Bronisława Wildsteina O kulturze i rewolucji to rozpisany na wiele wariacji gatunkowych traktat o przemianach cywilizacyjnych, jakie w ciągu ostatniego półwiecza zmieniły oblicze Starego Kontynentu, rujnując aksjologiczne fundamenty, na których wznoszony był dotąd gmach Europy i tych części świata, na które promieniowała kultura europejska.
Zadziwiające, jak wiele może się wydarzyć w jednej niedużej dolnośląskej miejscowości w ciągu kilku wiosenno-letnich miesięcy 1986 roku: zagadkowe morderstwa młodych, nieznanych w okolicy kobiet, tajemnicze zniknięcia trzech poprzednich miejscowych proboszczów i protesty hipisów przeciwko powstającej w pobliżu wioski elektrowni jądrowej. Tę gęstą jak upalne lipcowe powietrze atmosferę w Rokitnicy podkręcają echa katastrofy czarnobylskiej i pojawiający się co jakiś czas napis na drzwiach kościoła: „zło przyjdzie ze wschodu”.
Ikona, to wedle ikonopisów, okno na Tamtą Rzeczywistość. Osoby Boskie, jak i postacie świętych, są zawsze przedstawiane z naturalnym dostojeństwem i niewymuszoną gracją. Ale być może najważniejsze jest piękno, które nie zniewala, a raczej zaprasza do kontemplacji. Marian Sworzeń ma tego świadomość. Czytając Czarną ikonę, zaglądamy niejako przez okno w odmienną rzeczywistość: to, co zdawało się nieść światło, skrywało w sobie w istocie terror. Marian Sworzeń, przyglądając się budowie, a przede wszystkim literaturze dotyczącej Kanału Białomorsko-Bałtyckiego imienia Stalina, tworzy esej, który rozsadza ramy gatunkowe.
Śmierć była normą, a nie nieszczęściem. Dzieci, które nauczyły się chować przed doktorem Mengele, nie płakały z bólu, gdy były poddawane eksperymentom, ani z żalu po mordowanych na ich oczach najbliższych. Wiedziały, że za płacz się umiera. To właśnie one są bohaterami reportażu Dobranoc, Auschwitz autorstwa Aleksandry Wójcik i Macieja Zdziarskiego.
Historia w naszych czasach też podlega ekonomii popkultury. Istnieją epoki atrakcyjniejsze, pakiety skojarzeń bardziej pociągające, sposoby na pokazanie treści historycznych uważane za lepsze niż inne, trafiające w serca większej liczby odbiorców; przynajmniej do kolejnego obrotu koła czasu. W taką żyłę, nerw z trendami, trafił ostatnio Jakub Różalski. „Inne światy” to antologia inspirowana jego obrazami.
Za czasów mitologicznych drzewa umiały mówić. Mówiła, a raczej śpiewała gałąź na dziobie statku Argonautów. Gadał wróżebnie święty dąb w Dodonie. Drzewa miały człowiekowi niejedno do powiedzenia. Nic dziwnego: mieszkały w nich driady, które nieraz wolały ludzi od natrętnych satyrów. Potem drzewa zamilkły. Zamilkła cała przyroda. Urszula Zajączkowska, poetka i botaniczka – reprezentantka nauk przyrodniczych, a więc nieludzkich – należy do tych, którzy udzielają jej głosu.
Chociaż komiks Marka Oleksickiego i Tobiasza Piątkowskiego ma tytułowego bohatera, Bradl nie wysuwa się jakoś szczególnie na pierwszy plan tej wojenno-konspiracyjnej opowieści. Gdyby tak było, wybijałby się na pierwszy plan okładek obydwu tomów wspólnego wydawnictwa Muzeum Powstania Warszawskiego i Egmontu. Ale w Bradlu najistotniejszy jest koncept autorów na formułę wojennej opowieści. I trzeba przyznać, że formuła ta jest co najmniej zaskakująca.
Wanda Rutkiewicz była wielokrotnie portretowana i wspominana, szczególnie przy okazji rozmaitych rocznic. Jej podobizna znalazła się na znaczku pocztowym, jej imieniem nazywano szkoły i ulice. Poświęcono jej piosenkę, parę książek i filmów oraz monodram. Sama była też współautorką kilku książek i filmów. Po obejrzeniu dokumentów o niej lub z jej udziałem pozostaje obraz mocno kontrowersyjnej, egoistycznej i zmierzającej po trupach do celu osoby. Miny wspinaczy unikających negatywnych wypowiedzi o zmarłej mówiły znacznie więcej niż słowa. Czy po tym wszystkim kolejna publikacja ukazująca się ćwierć wieku po zaginięciu Wandy Rutkiewicz miała szansą wnieść coś nowego do obrazu naszej najwybitniejszej himalaistki? Okazuje się, że jak najbardziej tak.
