Najważniejszy w życiu Orhana Pamuka, noblisty z 2006 roku i autora „Rudowłosej”, zawsze był ojciec. Może dlatego, że widywał go rzadko? To ojciec zostawił mu walizkę, najcenniejszy jego skarb, zbiór notatek, z których pisarz czerpał natchnienie. Jak mówi Pamuk: „Nieobecność ojca, uczyniła mnie pisarzem”. Sam siebie pyta: „Czy może wiecie, jakim szczęściem dla pisarza może być… walizka?”.
Książka Jerzego Niemczuka pt. „Bat na koty” jest opowieścią napisaną w dość ciekawy sposób. Porusza interesujące historie przedstawione w stylu nieskomplikowanym i bardzo przystępnym. Opisy wszelkich sytuacji, emocji czy miejsc są bardzo obrazowe i pozwalają na uruchomienie wyobraźni i możliwość przeniesienia się w te cudowne mazurskie pejzaże, a także we wczucie się w role bohaterów.
Literatura skandynawska, zarówno dawna, jak i współczesna, należy do moich ulubionych. Bez wielkiej przesady mogę stwierdzić, że kiedy nie wiem, co by tu poczytać, zwykle sięgam po „coś” z tamtego kręgu i jeszcze nie zdarzyło się, aby strzał był niecelny.
Rzadko sięgam po literaturę hiszpańską, ale jeśli już sięgam po książki autorów z Półwyspu Iberyjskiego, nie jestem zawiedziony. Nie inaczej było i tym razem. Książka Berta Isla to moje pierwsze spotkanie z hiszpańskim autorem, Javierem Maríasem i mam wrażenie, że nie ostatnie.
Na swój własny użytek dzielę beletrystykę na dwie grupy książek. W pierwszej znajdują się te, o których po jakimś czasie się zapomina. W drugiej natomiast są takie, które na długo zapisują się w pamięci. Do tej ostatniej należy obyczajowa powieść Sejal Badani
Rewelacyjna książka, autobiografia wybitnego lekarza, wspaniałego człowieka i, jak się również okazuje, zdolnego pisarza.
„Słodycz zapomnienia” Kristin Harmel to wzruszająca opowieść o tym, ile zła wyrządziła wojna, niszcząc życie niejednej istoty ludzkiej. Powieść o utraconej miłości, przebaczeniu, niepewności, ale też o nadziei.
Jest takie miejsce, zwyczajne, szare, nie najczystsze i pełne zwykłych, krzątających się, często zagubionych ludzi. To Ochota, część Warszawy, dom Michała Cichego. Michał Cichy napisał o Ochocie książkę.
Wśród rad dawanym początkującym pisarzom bardzo istotne wydają mi się dwie: „pisz o tym, co znasz”, „wykorzystuj elementy ze swojego środowiska”. Czytając cykl Zofii Makosy „Wendyjska winnica”, miałam wrażenie, że autorka, która z wykształcenia jest nauczycielem historii i wiedzy o społeczeństwie, idealnie się do nich zastosowała.
Po książkę „Kółko się Pani urwało” autorstwa Jacka Galińskiego sięgnęłam z dwóch powodów. Pierwszym z nich było polecenie tej konkretnej pozycji przez znajomą, która bardzo ją zachwalała, czym wzbudziła moje zainteresowanie.
Na ostatnim spotkaniu DKK rozmawialiśmy o książce Ewy Nowak „Yellow bahama w prążki”. Ta książka to zbiór listów głównej bohaterki, Hani do pisarki, która była u jej mamy w bibliotece na spotkaniu autorskim. Dziewczynka pisała te listy, ponieważ chciała, aby pisarka wspomniała o niej w swojej nowej książce. Listy mówiły o życiu codziennym i problemach Hani.
Książka Glorii Whelan pod tytułem ,,Bezdomny ptak” to powieść, która opowiada historię trzynastoletniej Koli, która wraz z rodzicami i dwoma braćmi mieszka w Indiach. Pewnego dnia na zawsze wyjeżdża z domu, by wziąć z ślub z zupełnie obcym jej mężczyzną, a właściwie chłopakiem, bo jej przyszły mąż jest tylko kilka lat starszy od niej.
Lucy, główna bohaterka książki „Kod przyjaźni” Stacii Deutsch, bardzo chce się nauczyć kodować, aby pomóc wujkowi choremu na raka. Marzy, aby stworzyć aplikację, która pomogłaby mu pamiętać o braniu leków. Lucy zaczyna chodzić na zajęcia szkolnego klubu kodowania, aby nauczyć się kodować.
Książka autorstwa Anny Sakowicz pt. „Listy do A.” wzbudziła w nas bardzo duże emocje, zdecydowanie była najbardziej poruszającą pozycją w tym roku. Życie młodziutkiej jeszcze Anielki oraz jej rodziny wywraca się do góry nogami, gdy do ich domu wprowadza się tajemniczy "pan A.", którego rodzice dziewczynki nazywają Alzheimerem.
Jakiś czas temu przeczytałam książkę Rafała Kosika pt. ,,Felix, Net i Nika oraz Gang Niewidzialnych Ludzi”, sięgnęłam po nią, ponieważ była moją lekturą szkolną. Zaczęłam od oglądania okładki, muszę przyznać, że od razu bardzo mi się spodobała.
Książka pod tytułem ,,Gwiazda z pierwszego piętra” napisana przez Barbarę Kosmowską zaczyna się dosyć zwyczajnie. Każdemu może przytrafić się taka poranna porażka, jaka stała się udziałem głównej bohaterki. Zdarza się zaspać do szkoły czy zapomnieć potrzebnej rzeczy.
Zespół pisarek znany pod pseudonimem Erin Hunter stworzył jedną z najlepszych literackich serii, jaką miałam okazję przeczytać. „Wojownicy”, cykl o niezwykłych kotach, zdecydowanie do mnie „przemówił” i podbił moje serce.
Książka pod tytułem „Masło przygodowe” została napisała przez Barbarę Stenkę. Wybrałam ją do czytania, bo zaciekawił mnie tytuł. Masło, czyli jakieś smarowidło, że przygodowe, to już było wiadomo.
Zbiór esejów Północ i Południe. Teksty o polskiej kulturze i historii to niezwykle cenna książka nawiązująca do najdonioślejszych dokonań rodzimej eseistyki. Marek A. Cichocki tropi w niej powinowactwa między kulturą polską i stanowiącą dla niej absolutny fundament kulturą śródziemnomorską, zarówno w jej klasycznym, jak i chrześcijańskim wymiarze.
Poczynając od roku 1990 i tomu Nenia i inne wiersze, w twórczości Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego choroba jest tematem, który wybija się na pierwszy plan. Świetnie widać to w wyborze My się chyba znamy. 111 wierszy, w którym obok stu znanych utworów znajdziemy jedenaście nowych. Tkaczyszyn-Dycki niezwykle konsekwentnie opowiada świat w stanie zagrożenia, gdzie rozprzężone zmysły mogą zwodzić na manowce, a jedynym lekiem na przypadłości psychiczne są kolejne, kanalizujące psychotyczne epizody, wiersze.
Zbiór tekstów Bronisława Wildsteina O kulturze i rewolucji to rozpisany na wiele wariacji gatunkowych traktat o przemianach cywilizacyjnych, jakie w ciągu ostatniego półwiecza zmieniły oblicze Starego Kontynentu, rujnując aksjologiczne fundamenty, na których wznoszony był dotąd gmach Europy i tych części świata, na które promieniowała kultura europejska.
Zadziwiające, jak wiele może się wydarzyć w jednej niedużej dolnośląskej miejscowości w ciągu kilku wiosenno-letnich miesięcy 1986 roku: zagadkowe morderstwa młodych, nieznanych w okolicy kobiet, tajemnicze zniknięcia trzech poprzednich miejscowych proboszczów i protesty hipisów przeciwko powstającej w pobliżu wioski elektrowni jądrowej. Tę gęstą jak upalne lipcowe powietrze atmosferę w Rokitnicy podkręcają echa katastrofy czarnobylskiej i pojawiający się co jakiś czas napis na drzwiach kościoła: „zło przyjdzie ze wschodu”.
Ikona, to wedle ikonopisów, okno na Tamtą Rzeczywistość. Osoby Boskie, jak i postacie świętych, są zawsze przedstawiane z naturalnym dostojeństwem i niewymuszoną gracją. Ale być może najważniejsze jest piękno, które nie zniewala, a raczej zaprasza do kontemplacji. Marian Sworzeń ma tego świadomość. Czytając Czarną ikonę, zaglądamy niejako przez okno w odmienną rzeczywistość: to, co zdawało się nieść światło, skrywało w sobie w istocie terror. Marian Sworzeń, przyglądając się budowie, a przede wszystkim literaturze dotyczącej Kanału Białomorsko-Bałtyckiego imienia Stalina, tworzy esej, który rozsadza ramy gatunkowe.
Śmierć była normą, a nie nieszczęściem. Dzieci, które nauczyły się chować przed doktorem Mengele, nie płakały z bólu, gdy były poddawane eksperymentom, ani z żalu po mordowanych na ich oczach najbliższych. Wiedziały, że za płacz się umiera. To właśnie one są bohaterami reportażu Dobranoc, Auschwitz autorstwa Aleksandry Wójcik i Macieja Zdziarskiego.
Historia w naszych czasach też podlega ekonomii popkultury. Istnieją epoki atrakcyjniejsze, pakiety skojarzeń bardziej pociągające, sposoby na pokazanie treści historycznych uważane za lepsze niż inne, trafiające w serca większej liczby odbiorców; przynajmniej do kolejnego obrotu koła czasu. W taką żyłę, nerw z trendami, trafił ostatnio Jakub Różalski. „Inne światy” to antologia inspirowana jego obrazami.
Za czasów mitologicznych drzewa umiały mówić. Mówiła, a raczej śpiewała gałąź na dziobie statku Argonautów. Gadał wróżebnie święty dąb w Dodonie. Drzewa miały człowiekowi niejedno do powiedzenia. Nic dziwnego: mieszkały w nich driady, które nieraz wolały ludzi od natrętnych satyrów. Potem drzewa zamilkły. Zamilkła cała przyroda. Urszula Zajączkowska, poetka i botaniczka – reprezentantka nauk przyrodniczych, a więc nieludzkich – należy do tych, którzy udzielają jej głosu.
Chociaż komiks Marka Oleksickiego i Tobiasza Piątkowskiego ma tytułowego bohatera, Bradl nie wysuwa się jakoś szczególnie na pierwszy plan tej wojenno-konspiracyjnej opowieści. Gdyby tak było, wybijałby się na pierwszy plan okładek obydwu tomów wspólnego wydawnictwa Muzeum Powstania Warszawskiego i Egmontu. Ale w Bradlu najistotniejszy jest koncept autorów na formułę wojennej opowieści. I trzeba przyznać, że formuła ta jest co najmniej zaskakująca.
Wanda Rutkiewicz była wielokrotnie portretowana i wspominana, szczególnie przy okazji rozmaitych rocznic. Jej podobizna znalazła się na znaczku pocztowym, jej imieniem nazywano szkoły i ulice. Poświęcono jej piosenkę, parę książek i filmów oraz monodram. Sama była też współautorką kilku książek i filmów. Po obejrzeniu dokumentów o niej lub z jej udziałem pozostaje obraz mocno kontrowersyjnej, egoistycznej i zmierzającej po trupach do celu osoby. Miny wspinaczy unikających negatywnych wypowiedzi o zmarłej mówiły znacznie więcej niż słowa. Czy po tym wszystkim kolejna publikacja ukazująca się ćwierć wieku po zaginięciu Wandy Rutkiewicz miała szansą wnieść coś nowego do obrazu naszej najwybitniejszej himalaistki? Okazuje się, że jak najbardziej tak.
