Ostatnio nasz klub miał okazję poznać prawdziwą klasykę polskiej fantastyki, czyli „Wiedźmina” autorstwa Andrzeja Sapkowskiego. Dokładniej mówiąc, było to „Ostatnie życzenie”, pierwszy z tomów z opowiadań, który stanowi początek całej sagi.
Są takie powieści, które mają uniwersalny wydźwięk. Do nich zaliczam Pod słońcem Julii Fiedorczuk. Już podczas pierwszego zetknięcia z tekstem, tuż po wydaniu, wiedziałam, że będę do niego powracać. Tytuł stał się lekturą naszego wrześniowego spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki. Uważam, że nic nie stracił, a wręcz zyskał na aktualności.
Sam tytuł – tylko dwa słowa „nic zwyczajnego”, a już wiele znaczy! Wisława Szymborska z całą pewnością była kimś nadzwyczajnym. Trudne zadanie miał sekretarz poetki – Michał Rusinek. Wymagało wyważenia proporcji: jak stworzyć portret osoby tak dyskretnej jak Wisława Szymborska? Jak powiedzieć o niej więcej, ale tak, żeby nie stworzyć fałszywego wizerunku? A wreszcie, jak nie przesłonić sobą bohaterki? I to się udało. Powstał portret dyskretny i jednocześnie bardzo poruszający. Autor pisze o Wisławie w wyrafinowany sposób. „Wyrafinowany” – bo Wisława Szymborska aniołkiem bynajmniej nie była. Trzeba było mistrza dyplomacji, by opisać te wszystkie przypadki i wpadki pani Wisławy. Była „kimś nadzwyczajnym”, ale także przywar miała co niemiara.
„Mężczyzna imieniem Ove” to debiut literacki Fredericka Backmana, szwedzkiego dziennikarza, blogera i pisarza. Książka stała się bestsellerem w Szwecji i odniosła międzynarodowy sukces. Została również zekranizowana.
Wrzesień za oknami, szkolna gorączka już w toku i czuć coraz bliżej jesień. Na spotkaniu DKK dyskutowaliśmy o książce „Uciec jak najbliżej” Barbary Ciwoniuk. Została ona wydana przez Wydawnictwo Literatura w serii Plus Minus 16. Zabrałam się do niej bez przekonania, ponieważ jedna z koleżanek wybrała ją do dyskusji. Zaczęłam czytać i szybko spodobała mi się jej treść.
„Życie to jednak strata jest” to wywiad dziennikarki „Gazety Wyborczej” Doroty Wodeckiej z pisarzem Andrzejem Stasiukiem. Dzięki niej wyruszamy do Wołowca, gdzie Stasiuk osiadł, odwiedzamy jego owce i pracownię pisarską.
Reportaż to jedna z form prozy publicystycznej, będąca żywym opisem konkretnych wydarzeń, znanych autorowi z bezpośredniej obserwacji, np. reportaż z procesu, reportaż o pracy w kopalni. „Moja Syberia” autorstwa Karoliny Kozioł jest właśnie takim gatunkiem prozy publicystycznej.
To kolejna książka tej autorki, po „Służących do wszystkiego”, której głównym tematem są losy prostych kobiet w okresie międzywojennym. Obie książki mają charakter reportażu, wydało je wydawnictwo „Marginesy”. Autorka zgromadziła bardzo bogaty materiał, z którego korzystała podczas pisania. W każdej z książek znajduje się obszerny spis wykorzystanych źródeł.
Z wielkim zainteresowaniem przeczytałam książkę Barbary Kosmowskiej zatytułowaną „Zachmurzenie umiarkowane”.
