Instytut Książki

Monika Sznajderman ur. 1959 r., córka lekarzy - matka Polka ojciec Żyd (przeżył Holocaust). Jest  współzałożycielką Wydawnictwa Czarne, a prywatnie, żoną Andrzeja Stasiuka, pisarza i podróżnika. Od kilkudziesięciu lat mieszka w Wołowcu, w Beskidzie Niskim. Tytuł „Pusty las”  to metafora oznaczająca, że przyroda bez człowieka to pusty las. Autorka jest znawczynią przyrody beskidzkiej, wymienia tutaj dziesiątki nazw drzew, krzewów, kwiatów, roślin.

Zanzibar (inna nazwa Unguja) wyspa na Oceanie Indyjskim, jest największą wyspą Archipelagu Zanzibar. Jej powierzchnia wynosi 1658 km2, o równikowym klimacie z tropikalną roślinnością. Małgorzata Szejnert w książce Dom Żółwia. Zanzibar opisuje wydarzenia i życie mieszkańców Zanzibaru na przełomie XIX i XX wieku, będącego wówczas pod rządami sułtanów Omanu, kraju wielu kultur i czarnej Afryki, Arabii, Indii oraz Europy. 

Wbrew sugestiom, którym można ulec na podstawie tytułu, Ann Patchett zaprasza czytelników do stanu Filadelfia w USA, do osobliwej, ekskluzywnej i wypełnionej dziełami sztuki posiadłości znanej miejscowym jako „Dom Holendrów”.

Po „Polkach na Montparnassie” Sylwia Zientek ruszyła na kolejną wycieczkę po Paryżu śladami artystów malarzy. Tym razem w jej powieści „„Lunia i Modigliani”” spotkamy się z włoskim malarzem żydowskiego pochodzenia, tworzącym w „mieście świateł” – Amedeo Modiglianim i jego polską przyjaciółką, muzą - Ludwiką Czechowską. Lunia była prostą dziewczyną z Krakowa (choć urodzoną w Warszawie), która po ukończeniu gimnazjum przyjechała ze znajomymi do Paryża. Zachwycił ją tamten świat, zachłysnęła się sztuką i towarzystwem artystów, wśród których bywała wraz z mężem – poetą-socjalistą. Tak poznała Modiglianiego i „zatraciła się” w jego sztuce i jego osobie. 

Książka Łukasza Barysa „Kości, które nosisz w kieszeni” jest dokładnie taka, jak się spodziewałam - dziwna, mroczna i bardzo poetycka. Historia opowiedziana w niewielkim formacie, na zaledwie 140 stronach jest przepełniona codziennym dramatem smutnego życia dzieci wychowywanych przez starsze rodzeństwo, babcie, koleżanki babć i sąsiadki. To jest dramat, który rozgrywa się na naszych oczach, w tej samej klatce schodowej, na podwórku obok, na placu zabaw i szkolnym boisku. Przymykamy oko, wsłuchujemy się w inne dźwięki, uliczny gwar, wesołe okrzyki naszych dzieci, ale te wszystkie umorusane, obszarpane Dżesiki, Brajany, Waneski, których nikt nie woła, wydają nieprzyjemny dźwięk, próbując coś światu powiedzieć, to brzmi jak zderzające się kości w kieszeni. Stuk-stuk jestem tu. 

Paulina Jóźwik w swojej książce „Strupki” przenosi nas do świata, gdzie czas płynie wolniej. Dom pachnie lawendą i rumiankiem, smakuje czystą wodą i truskawkami. Jest to miejsce, do którego będziemy wracać, gdzie zostawiliśmy mnóstwo wspomnień, niedokończonych rozmów, niezałatwionych spraw, a także niespełnionych marzeń.  Dom był, jest i będzie naszym azylem.

Maria Konwicka napisała interesującą opowieść o swojej rodzinie. Przez trzy lata porządkowała mieszkanie rodziców, głównie ojca, bo ten po śmierci żony żył w nim samotnie przez prawie szesnaście lat. Znalazła tu liczne zdjęcia, pamiątki rodzinne, listy, kartki z zapiskami i szereg rzeczy, które z pewnością przyczyniły się do ożywienia wspomnień z przeszłości.

Dużym atutem Dyskusyjnego Klubu Książki, jest to, że umożliwia wychodzenie ze strefy komfortu. Dzięki tym spotkaniom poznaję książki, których sama bym nie przeczytała. Jakub Małecki to głośne nazwisko na polskim rynku literackim, mimo to nie wiem dlaczego byłam do niego uprzedzona i omijałam jego tytuły z daleka. Na najbliższym spotkaniu naszego klubu miałam okazję zapoznać się z książką „Saturnin” tego autora. 

„Dziewiętnaście sekund” pióra francuskiego pisarza Pierra Charrasa to krótka i dość trudna pozycja. Nie można zbyt wiele napisać o czym jest, ponieważ zdradziłoby się główny sens książki, dlatego można tylko określić, że w ogólnym zarysie historia dotyczy małżeństwa z dwudziestopięcioletnim stażem, u którego uczucie stopniowo wygasa. Małżonkowie decydują się na grę, dzięki której zapadnie decyzja, czy dalej będą trwać w związku czy pora na rozstanie.  Na czym polega gra? Sandrine i Gabriel ustalają, że mąż będzie czekał na stacji na określony pociąg i jeśli współmałżonka wysiądzie na owej stacji z trzeciego wagonu to nadal będą razem. Natomiast jeżeli się nie pojawi oznacza to definitywne rozstanie. Gabriel oczywiście czeka na ukochaną zgodnie z umową. Sandrine również trzyma się ustaleń i jedzie tym pociągiem, ale czy jest w konkretnie wyznaczonym wagonie i czy wysiądzie? Tego już nie będę zdradzać.