Instytut Książki

Gdy na półkach księgarskich pojawił się wiosną 2022 „Empuzjon” Olgi Tokarczuk, wielu czytelników zastanawiało się, skąd taki tytuł. Wystarczyło kilka kliknięć w klawiaturę, aby wydedukować, że Empuzjon to kraina, w której rządzi Empusa. Jak wyjaśnia Wikipedia, Empusa to w mitologii greckiej bogini strachu, widmo w królestwie Hadesa, boga zaświatów. Miała stopę z brązu. W nocy opuszczała podziemie, a na ziemi zabijała podróżnych i wysysała ich krew, wcześniej przybierając różne postacie i wabiąc ich w różne miejsca (np. ukazywała się ludziom w postaci cienia osoby zmarłej). Podobno zjadała też ich zwłoki. Nie znamy jej rodziców, ale wiemy, że jej przełożoną była Hekate, bogini o trzech głowach i trzech ciałach. Empusa towarzyszyła jej w nocnych wędrówkach po ziemi.

Co, gdybym napełniła miseczkę mojej kotki karmą, a po paru godzinach zobaczyła, że wciąż jest ona pełna? Co, gdybym wyjrzała przez okno, by sprawdzić, jak idzie jej obserwacja ptaków i nigdzie jej nie dostrzegła? Co, gdybym wołała i wołała, a moja Arya już nigdy by nie przyszła? Czy cały świat by się zatrzymał, przestał istnieć, zniknął? Czy zmieniłby się jedynie mój świat?

Ta wyjątkowa powieść psychologiczna przykuwa uwagę od pierwszego akapitu. Myśl przewodnia to poszukiwanie wartości w życiu w obliczu nieubłaganego losu. Aleksy, gniewny nastolatek, po ukończeniu szkoły planuje pojechać z kolegami do Amsterdamu. Niespodziewanie chłopak zmienia plany: jedzie na wieś do Francji w towarzystwie matki. Zamierzają spędzić razem lato. Ich szorstka relacja zostaje stopniowo odmieniona, by w końcu – przez krótki czas – przerodzić się w prawdziwą bliskość. Po latach, jako ceniony malarz, Aleksy powraca myślami do chwil spędzonych wspólnie z mamą. W wymownych retrospekcjach, spod warstwy jego frustracji przeplatanej malarskimi narkotycznymi wizjami wyziera sedno uczuć mężczyzny.

Kristin Hannah, znana amerykańska pisarka, swoją twórczość poświęca głównie uczuciom. Tak też jest w przypadku powieści Cudowna moc miłości. Już sam tytuł sugeruje, jakie uczucie będzie tu dominować. Każdy z nas doskonale wie, że ludzkie emocje dzielą się na dobre i złe. Nikt nie nazwie nienawiści uczuciem dobrym, natomiast niemal każdy zakwalifikuje miłość do uczuć jak najbardziej pozytywnych.

Louise Glück pięknie i mądrze pisze o ludzkiej duszy oraz o potrzebach umysłu i serca człowieka. Czerpie ona przede wszystkim z własnego życia, a czytelnik odnajduje w jej poezji własne myśli, refleksje, uczucia, emocje. W 2020 roku otrzymała Literacką Nagrodę Nobla za „niepowtarzalny poetycki głos, który surowym pięknem czyni indywidualną egzystencję uniwersalną”. Ta autorka, przez wielu uważana za jedną z najbardziej utalentowanych współczesnych poetek w Ameryce, opublikowała kilkanaście tomików wierszy. Jednym z nich jest „Ararat”, wydany w 1990 roku zbiór 32 utworów stanowiących całość tematyczną.

Edwin Kłosowski to pisarz urodzony w małej miejscowości Szczupliny w powiecie działdowskim. Obecnie ponad 80-letni autor wierszy zamieszkuje w Turzy Wielkiej w tym samym powiecie. Tomik wierszy „Pozostaw swój ślad” to jego trzeci tomik. I tym zbiorem kilkudziesięciu wierszy zajmiemy się w tej recenzji. Wiersze podzielone są na dwie części – Na poważnie i Na wesoło.

Pierwszą książką Magdaleny Witkiewicz, którą przeczytałam to „Opowieść niewiernej”. Czy podobała mi się? Na pewno podczas czytania zastanawiamy się nad postępowaniem bohaterki i także nad naszym własnym życiem. Młoda kobieta Ewa jest bardzo zakochana i wychodząc za mąż sądzi, że życie będzie nadzwyczaj łatwe i piękne. Nie ma świadomości, że mąż zaplanował już ich przyszłość, które skutkuje jej jeszcze większym rozgoryczeniem. Pędzące życie, brak czasu na rozmowę, na wspólne spędzanie wolnych chwil, czy w końcu brak seksu i dziecka, powoduje, że Ewa czuje się bardzo samotna. Ciągła samotność popycha bohaterkę w ramiona innego mężczyzny i po fakcie zastanawia się, czy to miało sens. Okazało się bowiem, że dla niego był to tylko przelotny romans. Obok był również przyjaciel, który wspierał ją w najtrudniejszych momentach, ale Ewa długo tego nie zauważała, że jest dla niego kimś więcej niż tylko przyjaciółką.

Po poprzedniej książce („Gorzko, gorzko” Joanny Bator), gdzie brak miłości rodzicielskiej, w szczególności matczynej, przechodził na kolejne pokolenia, tutaj mamy nadmiar miłości, ale dla odmiany ojcowskiej. Niestety, nawet tak wielka miłość okazuje się niewystarczająca dla takiego konkurenta, jakim jest uzależnienie od narkotyków.

Kiedy sięgnęłam po książkę Barbary Wysoczańskiej „Siła kobiet” nie wiedziałam co mnie spotka. Nieznana pisarka, tematyka w zasadzie z czasów okresu 20-lecia międzywojennego XX w., opowieść o kobietach i oczywiście miłości, nie nastrajały literaturą z wysokiej półki. Powiedzenie w tym przypadku  „nie oceniaj środka po okładce” sprawdziło się w 101 % i książkę pochłonęłam w dwa wieczory. Biorąc pod uwagę fakt, że powieść ma ponad 500 stron, to muszę przyznać, że sama byłam zaskoczona, a niedospanie zostało wynagrodzone wyrafinowanym posmakiem słów i niebanalną historią.