Valerie Perrin to francuska fotografka, pisarka, autorka i współautorka scenariuszy, które realizuje wspólnie ze swoim mężem, francuskim reżyserem Claude Lelouch. W swojej twórczości Valerie Perrin często łączy dramat obyczajowy z kryminałem.
Góry, piękno otaczającej przyrody i wysportowana kobieta - wydawać by się mogło, że nagle pojawi się też przystojny mężczyzna i będziemy świadkami namiętnego romansu. Niespodziewanie pojawia się natomiast strach, lęk, który zaczyna poruszać naszą wyobraźnię. Nie będzie wzruszeń, tkliwości, ciepła, pojawi się za to niepokój, obawa i przerażenie.
Biorę do ręki książkę Marzeny Mróz-Bajon i spoglądam na okładkę. Na rozmytym błękicie, poukładana z wyrazów konstrukcja – domu czy może miasta? Gra kolorami toczy się dalej: czerwone na samej górze (może to dach), pomarańczowe (może przytulne poddasze) i w końcu solidne belki, stropy, kolumny w granacie. Po wewnętrznej stronie tłoczą się już całe oddziały domów z białymi oknami. Tak wprowadza nas w meandry Domów pisarzy Anna Pol, która tworzy okładki i strony tytułowe dla wielu książek z Wydawnictwa Marginesy. Podoba mi się prostota i przejrzystość przekazu, bez zaglądania do środka już wiem- to będzie o wielkich i dobrze znanych pisarzach. Nie znam lepszego pomysłu na zaproszenia czytelnika, aby poszedł dalej.
„Życie Violette” to opowiedziana z wrażliwością i wyczuciem, ciepła, przejmująca, a jednocześnie niezwykle budująca historia kobiety, która wbrew wszystkiemu uparcie wierzy w szczęście. Losy Violette poznajemy od narodzin, porzucenia przez matkę i tułaczkę po rodzinach zastępczych, poprzez początek znajomości z przyszłym mężem Phillipem Toussaint, aż do pracy jako dozorczyni cmentarza i odnalezienia miłości.
„Pamięć pokoleń to najlepszy schron przed unicestwieniem”. W powieści Zyty Oryszyn dwukrotnie padają te słowa babki Lodzi skierowane do wnuczki Oli. Mała dziewczynka nie bardzo je rozumie, schron to przecież małe i ciasne miejsce ”cuchnące strachem i śmiercią”. Gdy wojna się kończy, właściwie znów trzeba się ukrywać, może nie w sensie dosłownym, ale lepiej np. zapomnieć, kim się było czy skąd się przyjechało.
Lekturą maja 2024 w Dyskusyjnym Klubie Książki w Rawie Mazowieckiej była „Czarnobylska modlitwa. Kronika przyszłości” pióra Swietłany Aleksijewicz (będąca czwartą częścią cyklu Voices of Utopia (Голоса утопии). Wybrałem wydanie w formie audiobooka w interpretacji Krystyny Czubówny i tłumaczeniu Jerzego Czecha. Był to strzał w dziesiątkę, gdyż Czubówna pokazała się jako jedna z tych nielicznych lektorek, które śmiało mogą konkurować z mężczyznami, nawet najlepszymi.
Książka „Najukochańsza” Joanny Jagiełło była jedną z najciekawszych książek, jaką do tej pory przeczytałam.
„To przez ten wiatr” to debiut powieściowy Jakuba Nowaka, teoretyka mediów, nauczyciela akademickiego i autora literatury fantastycznej. Autor otrzymał za nią Nagrodę Literacką im. Witolda Gombrowicza za rok 2023. W laudacji członkini jury prof. Ewa Graczyk powiedziała, że to powieść nieprzewidywalna fabularnie. Jest ona po trosze i westernem, i romansem, a nawet powieścią historyczną.
Listowieść Richarda Powersa to dla mnie niesamowite odkrycie, to powieść, jakiej nigdy nie było mi dane czytać. Na ponad 600 stronach autor splątał losy ludzi z drzewami, nadając tytuły kolejnych rozdziałów następująco: Korzenie, Pień, Korona, Nasiona.
