Instytut Książki

Elena Ferrante, włoska pisarka znana jest przede wszystkim jako autorka cyklu neapolitańskiego, czyli „Genialnej przyjaciółki” i jej kolejnych części. Zarówno powieści, jak i film pod tym samym tytułem zdobyły rzeszę rozsmakowanych miłośników w jej talencie do oryginalnego przedstawiania kobiety na tle włoskiej społeczności. Ale Elena Ferrante zasłynęła również ze swojej antymedialnej postawy, chroniąc swą prawdziwą tożsamość przed wszystkimi. Jak się okazuje, miała rację w stwierdzeniu, że „(…) książki, kiedy już zostaną napisane, nie potrzebują swoich autorów. Jeśli książki te mają coś ważnego do powiedzenia, prędzej lub później znajdą czytelników; jeśli nie mają, to ich nie znajdą…”. Wszyscy niecierpliwie czekają na kolejne powieści pisarki, choć nigdy jej nie widzieli i nie mogą obserwować w mediach społecznościowych.

„Obsesyjna miłość” nie jest jednak kontynuacją słynnej „Genialnej przyjaciółki. To pierwsza debiutancka powieść Eleny Ferrante, w której także przenosimy się do Neapolu i jego okolic. Delia, główna bohaterka, wraca do tego rodzinnego miasta, by pochować swoją matkę Amalię, która utopiła się w tajemniczych okolicznościach. Podobnie jak jej dwie siostry uczestniczy w pogrzebie, choć tylko ona pragnie poznać prawdę o śmierci i życiu swojej matki. Niechętnie powraca do miejsc związanych z własnym dzieciństwem naznaczonym przemocą ojca, jego obsesyjną zazdrością i do życia matki po rozstaniu. Krótka z założenia wizyta w małym mieszkanku Amalii, przeciąga się w kolejne godziny prywatnego śledztwa. Krok po kroku odkrywa nie tylko tajemnice matki, ale i sekrety innych osób, jak i odtwarza wspomnienia związane ze swoim dzieciństwem i miłością do Amalii. Akcja toczy się szybko od wymiany na ostatnim piętrze kamienicy starej bielizny matki na elegancką, ukradzioną przez domniemanego kochanka, potem śledzenie owego mężczyzny, incydenty z jego synem, odwiedziny u swojego ojca, malującego na sprzedaż nagie Cyganki, aż po odkrycie prawdy o śmierci Amalii.

Obsesyjna miłość dotyczy niemal każdego bohatera tej powieści. W neapolitańskich dekoracjach jeszcze oszczędnych u debiutującej Ferrante, rozgrywają się dramaty ludzkie, zdeterminowane też społecznymi problemami i ograniczeniami. Dostajemy sposobność przyjrzenia się miłości od jej negatywnej strony, czyli od zazdrości, ale i jednostronnej obsesji na czyimś punkcie trwającej nierzadko latami i eksplodującej w najmniej oczekiwanych momentach niczym bomba z opóźnionym zapłonem. Podobnie, jak Delia odkrywamy kręte ścieżki uczuć, emocji, choć to tylko ona musi się zmierzyć z tajemnicą, która wyparła na lata i która znalazła swój tragiczny finał nad brzegiem morza. My jej tylko będziemy w tym towarzyszyć do ostatniej strony z prawdziwą przyjemnością delektując się językiem obrazowania Eleny Ferrante.

Recenzja grudzień  2025 – dorośli
Monika Bojanowska
DKK w Legnicy, woj. dolnośląskie