Dużym atutem Dyskusyjnego Klubu Książki, jest to, że umożliwia wychodzenie ze strefy komfortu. Dzięki tym spotkaniom poznaję książki, których sama bym nie przeczytała. Jakub Małecki to głośne nazwisko na polskim rynku literackim, mimo to nie wiem dlaczego byłam do niego uprzedzona i omijałam jego tytuły z daleka. Na najbliższym spotkaniu naszego klubu miałam okazję zapoznać się z książką „Saturnin” tego autora.
„Dziewiętnaście sekund” pióra francuskiego pisarza Pierra Charrasa to krótka i dość trudna pozycja. Nie można zbyt wiele napisać o czym jest, ponieważ zdradziłoby się główny sens książki, dlatego można tylko określić, że w ogólnym zarysie historia dotyczy małżeństwa z dwudziestopięcioletnim stażem, u którego uczucie stopniowo wygasa. Małżonkowie decydują się na grę, dzięki której zapadnie decyzja, czy dalej będą trwać w związku czy pora na rozstanie. Na czym polega gra? Sandrine i Gabriel ustalają, że mąż będzie czekał na stacji na określony pociąg i jeśli współmałżonka wysiądzie na owej stacji z trzeciego wagonu to nadal będą razem. Natomiast jeżeli się nie pojawi oznacza to definitywne rozstanie. Gabriel oczywiście czeka na ukochaną zgodnie z umową. Sandrine również trzyma się ustaleń i jedzie tym pociągiem, ale czy jest w konkretnie wyznaczonym wagonie i czy wysiądzie? Tego już nie będę zdradzać.
„Miasto w chmurach” Antony’ego Doerra to niezwykła książka. Dawno nie natrafiłam na utwór, który wywarłby na mnie takie wrażenie i zaskoczył epickim rozmachem. Jest to powieść wielowątkowa, spleciona z historii, których pozornie nic nie łączy, rozrzuconych po różnych epokach i miejscach.
Ostatnio zainteresowała mnie na bibliotecznej półce DKK książka pt. „Skutki uboczne eliksiru miłości", której autorką jest Dorota Combrzyńska-Nogala. Nie jest to gorąca nowość, bo została wydana w 2017 roku przez Wydawnictwo Literatura, ale przyznam się, że zaciekawiła mnie jej okładka i tytuł. Szybko zorientowałam się, że to nie jest typowe romansidło dla nastolatków, ale warto ją przeczytać, jak to się mówi „bez dwóch zdań”.
Gdy na półkach księgarskich pojawił się wiosną 2022 „Empuzjon” Olgi Tokarczuk, wielu czytelników zastanawiało się, skąd taki tytuł. Wystarczyło kilka kliknięć w klawiaturę, aby wydedukować, że Empuzjon to kraina, w której rządzi Empusa. Jak wyjaśnia Wikipedia, Empusa to w mitologii greckiej bogini strachu, widmo w królestwie Hadesa, boga zaświatów. Miała stopę z brązu. W nocy opuszczała podziemie, a na ziemi zabijała podróżnych i wysysała ich krew, wcześniej przybierając różne postacie i wabiąc ich w różne miejsca (np. ukazywała się ludziom w postaci cienia osoby zmarłej). Podobno zjadała też ich zwłoki. Nie znamy jej rodziców, ale wiemy, że jej przełożoną była Hekate, bogini o trzech głowach i trzech ciałach. Empusa towarzyszyła jej w nocnych wędrówkach po ziemi.
Co, gdybym napełniła miseczkę mojej kotki karmą, a po paru godzinach zobaczyła, że wciąż jest ona pełna? Co, gdybym wyjrzała przez okno, by sprawdzić, jak idzie jej obserwacja ptaków i nigdzie jej nie dostrzegła? Co, gdybym wołała i wołała, a moja Arya już nigdy by nie przyszła? Czy cały świat by się zatrzymał, przestał istnieć, zniknął? Czy zmieniłby się jedynie mój świat?
Ta wyjątkowa powieść psychologiczna przykuwa uwagę od pierwszego akapitu. Myśl przewodnia to poszukiwanie wartości w życiu w obliczu nieubłaganego losu. Aleksy, gniewny nastolatek, po ukończeniu szkoły planuje pojechać z kolegami do Amsterdamu. Niespodziewanie chłopak zmienia plany: jedzie na wieś do Francji w towarzystwie matki. Zamierzają spędzić razem lato. Ich szorstka relacja zostaje stopniowo odmieniona, by w końcu – przez krótki czas – przerodzić się w prawdziwą bliskość. Po latach, jako ceniony malarz, Aleksy powraca myślami do chwil spędzonych wspólnie z mamą. W wymownych retrospekcjach, spod warstwy jego frustracji przeplatanej malarskimi narkotycznymi wizjami wyziera sedno uczuć mężczyzny.
Fantastyka to jeden z najpopularniejszych gatunków literackich, co znacząco wpływa na ilość autorów książek tego typu. Niestety, bardzo często powtarzają oni pewien schemat, nie dodając niczego od siebie - bohater, który nagle trafia do magicznego świata, mroczna postać, której musi pokrzyżować plany i nic więcej. Czytając takie książki, bardzo łatwo się do nich zniechęcić. W końcu we wszystkich jest ten sam motyw. Jednak niektórzy autorzy zauważają ten problem i z radością wychodzą przeciw schematom. I tu właśnie pojawia się Adam Faber wraz z nową serią „Miastem snów”.
