Po poprzedniej książce („Gorzko, gorzko” Joanny Bator), gdzie brak miłości rodzicielskiej, w szczególności matczynej, przechodził na kolejne pokolenia, tutaj mamy nadmiar miłości, ale dla odmiany ojcowskiej. Niestety, nawet tak wielka miłość okazuje się niewystarczająca dla takiego konkurenta, jakim jest uzależnienie od narkotyków.
Kiedy sięgnęłam po książkę Barbary Wysoczańskiej „Siła kobiet” nie wiedziałam co mnie spotka. Nieznana pisarka, tematyka w zasadzie z czasów okresu 20-lecia międzywojennego XX w., opowieść o kobietach i oczywiście miłości, nie nastrajały literaturą z wysokiej półki. Powiedzenie w tym przypadku „nie oceniaj środka po okładce” sprawdziło się w 101 % i książkę pochłonęłam w dwa wieczory. Biorąc pod uwagę fakt, że powieść ma ponad 500 stron, to muszę przyznać, że sama byłam zaskoczona, a niedospanie zostało wynagrodzone wyrafinowanym posmakiem słów i niebanalną historią.
Są książki, które dwa dni po przeczytaniu ulatują z ciebie. Gubi ci się ich fabuła, uciekają szczegóły – ot, była i teraz jej nie ma. Twój umysł nie zapamiętał jej w ogóle. Jednak tuż koło takich istnieją książki, które osadzają się w tobie. Zasiewają ziarno, rosną i wiesz, że zostaną. Ale... są też takie, które, jak „MAUS” Arta Spiegelmana, nie dość, że się ukorzeniają, to jeszcze cię zmieniają. Już pierwsze strony uświadamiają ci, że gdy skończysz ją czytać, nie będziesz tym samym człowiekiem.
Przemoc, molestowanie seksualne i pedofilia to problemy bardzo drażliwe, nośne i dotyczące wielu osób. Nikogo chyba nie dziwi fakt, iż znajdują one odbicie zarówno w tekstach dokumentalnych, jak też w literaturze pięknej. Wśród wielu pozycji poświęconych tej tematyce trafiłam na powieść Kate Elizabeth Russel „Moja mroczna Vanesso”, którą polecam czytelnikom, a w szczególności rodzicom, nauczycielom oraz dziewczętom w wieku lat nastu, często zafascynowanych starszymi mądrymi, interesującymi, opiekuńczymi mężczyznami.
Tytułowa bohaterka książki „Maresi. Kroniki Czerwonego Klasztoru” Marii Turtschaninoff 13-letnia Maresi przebywa od czterech lat w Czerwonym Klasztorze na niewielkiej wyspie Menos. Autorka opisuje dziewczynę jako osobę samotnie siedzącą wieczorami w klasztornej bibliotece i przepełnioną ciekawością wiedzy, która chłonie słowa z ksiąg jak gąbka. Ze względu na swą spokojną naturę, rzetelnie wypełniania obowiązki na wyspie wraz ze swoimi rówieśniczkami.
Bardzo trudno zabrać się do lektury „Czułego narratora” wiedząc, że bierze się do ręki pierwszy po Noblu Olgi Tokarczuk utwór. Trzeba jednak pamiętać o temacie utworu i intrygującym tytule. Czuły narrator - od razu przychodzi na myśl ktoś bliski, miły, rozumiejący nas i tak został przedstawiony przez autorkę w noblowskiej mowie. Prawdę mówiąc już od pierwszych stron zdałam sobie sprawę, że wszystko co nas otacza jest wynikiem naszego działania, naszej wrażliwości i naszego sposobu budowania przyszłości. Autorka zwróciła uwagę na to, co istnieje wokół nas. Otaczają nas istoty żywe, rośliny, przedmioty, to wszystko co możemy nazwać naszym własnym kosmosem. Nawet nasz sposób postrzegania świata zmienia się wraz z naszym dojrzewaniem i starzeniem się. Otoczenie staje się takie, jakie sobie tworzymy, jakie budujemy latami i po to, żeby nasze widzenie świata było piękne.
„Gdy armaty i czołgi Armii Czerwonej słychać było w stolicy, a niemieckie wojska uciekały w panice, dowódca Armii Krajowej generał Tadeusz Komorowski "Bór" wydał rozkaz rozpoczęcia powstania w Warszawie. Stało się to 1 sierpnia 1944 roku o godzinie "W", czyli 17.00.”
Ameryka - słowo będące u nas synonimem bogactwa, dostatku, wielkich możliwości. Przez lata nasi przodkowie emigrowali tam w pogoni za lepszym życiem. Od tego zaczęliśmy naszą rozmowę o powieści Philipa Rotha “Amerykańska sielanka”. Książka nam się spodobała, chociaż z jej czytaniem było trochę ciężko. Może przytłaczać natłok szczegółów, drobiazgowych opisów, licznych dygresji i wspomnień, bez żadnego porządku i chronologii. Niekiedy wkrada się tu nawet pewien chaos. Trzeba zatem bardzo uważnie śledzić tok narracji i podążać za narratorem pierwszoosobowym, w części pierwszej “Raj zapamiętany”, a potem trzecioosobowym w rozdziałach “Upadek” i “Raj utracony”.
