Przyjęło się uważać, że lato to znakomity czas, aby sięgnąć po literaturę nieco mniej ambitną, która pozwoli odprężyć się po ciężkim dniu w pracy, czy choć przez chwilę zapomnieć o problemach dnia codziennego.
Cywilizacja świata Zachodu, osiągnąwszy zauważalny poziom dobrobytu, poczucie narastającego komfortu i przyzwyczajenie do coraz rozleglejszych możliwych aktywności, wciąż ma zasadniczy problem z mentalną zgodą na ułomność zdrowia.
Powieść Pierra Lemaitre’a, „Do zobaczenia w zaświatach” uhonorowana nagrodą Goncourtów w 2013 roku odważnie i szalenie ciekawie przedstawia bezsens wojny.
Bob Dylan wyznał: „poezja sprawia, że czuję się szczęśliwy”. I zaraz dodał: „szczęśliwy z braku lepszego słowa”. Już tylko ten fragment pochodzący z utworu Dylana „Jedenaście naszkicowanych epitafiów” wspaniale charakteryzuje postawę życiową autora.
Elif Şafak to turecka pisarka (urodzona we Francji jako Elif Bilgin). Napisana przez nią powieść Uczeń architekta była lekturą rawskiego Dyskusyjnego Klubu Książki w lutym 2017 roku.
Recenzowanie powieści laureata Literackiej Nagrody Nobla to nie lada wyzwanie. Mamy wszak do czynienia z arcydziełem, które zarazem może wywołać sprzeczne opinie.
Poznańskie wydawnictwo Media Rodzina wydało, w ramach serii Gorzka Czekolada, książkę Im szybciej idę, tym jestem mniejsza. To gorzko-słodki debiut norweskiej pisarki Kjersti Annesdatter Skomsvold.
Historia pszczół Mai Lunde odniosła ogromny sukces. Przetłumaczono ją na kilkanaście języków, a pisarka otrzymała Norweską Nagrodę Księgarzy.
