Literatura
Szum
Szum Magdaleny Tulli - to książka wybitna w kategorii opowieść-introspekcja, trudnej i niebezpiecznej dla pisarza. Łatwo tutaj popaść w tandetne psychologizowanie, kreowanie dziwnych i sztucznych osobowości i sytuacji czy narcystycznych popisów. Opowieść Tulli jest oszczędna, niemal minimalistyczna w warstwie opisowej i słownej. Przedstawia niemal wyłącznie sytuacje i fakty, przy czym nawet fakty dziejące się w wyobraźni (rozmowy z lisem, telefony do zmarłych) opisane są jak zjawiska realne. Pisarka ustawia je na jednej płaszczyźnie i traktuje jako równorzędne. Jest to kapitalne posunięcie, które uprzytamnia czytelnikowi prawdę, że to, co stało się czy dzieje naprawdę w realnym świecie nie jest ważniejsze od tego co dzieje się w wyobraźni, we śnie czy tylko w pragnieniach i emocjach. Autorka odsłania fragmenty swojego życia, wraca do wydarzeń z dzieciństwa i próbuje zrozumieć siebie i innych, przede wszystkim członków rodziny. Pokazuje życie i swoje dzieciństwo w kontekście społecznym powojennych czasów. Poprzez wspomnienia, sny swoje i innych sięga jeszcze głębiej do wojny, a nawet okresu przedwojennego, odsłaniając bolesne fakty, traumy, przejścia wojenne i obozowe bliskich, ale i osób z dalszego otoczenia. Pokazuje jak wypieranie a także próby przemilczania niewygodnych faktów skrzywiają i psują relacje rodzinne i społeczne. Wszystko co bolesne, spychane w zapomnienie i niebyt, powraca w snach, objawia się poprzez choroby, okrucieństwo i pogardę dla tych, którzy nie są w stanie dostosować się, albo tak jak matka i ciotka bohaterki „trzymać fasonu”. Bohaterka nie szuka łatwych wyjaśnień, nie dowierza gotowym receptom, wbrew otoczeniu próbuje dociekać i zrozumieć. Symboliczna jest jedna z końcowych scen w wyimaginowanym sądzie, gdzie wszyscy bohaterowie znaczący kiedyś w dzieciństwie mogą zabrać głos, wytłumaczyć się i wybaczyć sobie wzajemnie. Często sny i marzenia są realniejsze i bardziej nas budują poprzez swoje symboliczne przetworzenie i odczytanie realnych zjawisk - zdaje się mówić autorka. Cała osobowość dziecka i jego póżniejsze życie zbyt wiele zawdzięcza tej tkance złożonej z prawdy ale i przemilczeń, wypartych tajemnic, niewyleczonych traum, niewybaczonych win. Bardzo ujęła mnie metoda rozplatania tych wszystkich wątków, tak ważnych dla bohaterki. Robi to precyzyjnie jak chirurg, bez niepotrzebnej emfazy. Oszczędnie operuje obrazami, oświetlając tylko niezbędne punkty z uwagą i czułością dla zaplątanych. Nie ocenia ale mówi: Wszyscy jesteśmy zranieni i ranimy się nawzajem a potem na próżno staramy się wykonać telefony do tych, którym nie zdążyliśmy wybaczyć, którzy nie wybaczyli nam. Magdalena Tulli napisała mądrą i potrzebną książkę, w której każdy uważny czytelnik może dostrzec siebie. Bo wszyscy jesteśmy utkani z materii, wrażliwej i podatnej na zniszczenie, wymagamy refleksji, mamy potrzebę empatii dla innych, tak samo nietrwałych istot, naszych bliźnich.
Stanisława Czernik
DKK Liberatorium w Jaśle