Aktualności
„Z bólem i poczuciem wielkiej straty przyjęliśmy wiadomość o śmierci Profesora Andrzeja Zieniewicza (1949-2023), byłego Dyrektora Centrum Polonicum i Kierownika Zakładu Literatury XX i XXI Wieku Uniwersytetu Warszawskiego” – napisano na facebookowej stronie Instytutu Literatury Polskiej UW. Zieniewicz miał 74 lata.
We wpisie przypomniano, że prof. Andrzej Zieniewicz był założycielem polonistyki na uniwersytetach w Ankarze i Stambule, „świetnym Znawcą literatury pogranicza fikcji i autobiografii, uwielbianym przez studentów Wykładowcą, Pogodnym i Życzliwym Przyjacielem”.
Na stronie Centrum Polonicum UW napisano, że jego zainteresowania badawcze skupiały się wokół: „historii i historiozofii w literaturze XX wieku, problemów literatury jako świadectwa, studiów nad formami z pogranicza fikcji i autobiografii”, a także „zagadnień kontaktów międzykulturowych oraz problemów glottodydaktyki w kulturze popularnej i w nauczaniu literatury”.
Andrzej Zieniewicz urodził się 30 listopada 1949 roku w Warszawie. Był synem Bogdana Zieniewicza i Marianny z domu Pilich, urzędników państwowych. W latach 1963-67 uczęszczał do II Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, a następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Na Wydziale Polonistyki UW obronił doktorat (w 1981 roku), a następnie habilitację (w 2001 roku). W 2012 roku otrzymał tytuł profesora.
W latach 1986-94 prowadził wykłady w Turcji na Uniwersytecie w Ankarze i na Uniwersytecie w Stambule. Na obu uczelniach założył Katedry Filologii Polskiej. Ponadto wykładał na uniwersytetach m.in. w Paryżu, Pradze, Ołomuńcu i Lwowie.
W latach 1996-2016 Zieniewicz pełnił funkcję członka Rady Wydziału Polonistyki UW. Od 2000 do 2008 roku, a następnie od 2016 roku – był kierownikiem Zakładu Literatury XX wieku i XXI wieku w Instytucie Literatury.
Należał do stowarzyszenia „Bristol” Polskich i Zagranicznych Nauczycieli Kultury Polskiej i Języka Polskiego jako Obcego.
Opublikował książki: „Idące Wilno. Szkice o Żagarach” (1987), „Małe iluminacje. Formy prozatorskie w twórczości Mirona Białoszewskiego” (1989), „Polak mały w Azji mniejszej” (1992), „Jak Polak z Polakiem. Autoprezentacje. Dyskursy, Analizy” (1998), „Obecność autora. Style rzeczywistości w sylwie współczesnej” (2001), „Pakty i fikcje. Autobiografizm po końcu wielkich narracji” (2011) oraz „Sceny biografii. Ja pisarskie w pamięci autobiograficznej (interpretacje)” (2022).
źródło: Grzegorz Janikowski, PAP
