Aktualności
Ze smutkiem przyjęliśmy informację o śmierci Wiesława Kulikowskiego, poety, nauczyciela, członka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Wiesław Kulikowski urodził się 1 lipca 1935 roku w Wiechotnicy-Endrychowcach, koło Wołkowyska (woj. Grodno), zmarł 1 sierpnia 2021 roku w Mielcu. Ukończył filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Rzeszowie (1970). Pracował jako nauczyciel literatury i języka polskiego. W 1990 roku otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej.
Jako poeta porównywany był do Józefa Czechowicza. W 1957 roku zadebiutował wierszami w lubelskiej „Kamenie” i równolegle w „Kulturze i Życiu” (dodatku kulturalnym „Sztandaru Ludu”). Jego wczesne wiersze drukowały – oprócz prasy lubelskiej – „Nowiny Tygodnia” (dodatek „Nowin Rzeszowskich”) i „Widnokrąg”.
O twórczości pierwszego okresu pisali m.in. Hieronim Michalski, Julian Rogoziński, Roch Sulima (krytycy literaccy z Warszawy), Jan Grygiel, Józef Nowakowski (z Rzeszowa), poeci Stanisław Grochowiak i Adam Włodek. Poeta należał do Klubu Młodych Pisarzy „Gwoźnica”, działającego w Rzeszowie w ramach ogólnopolskiego Korespondencyjnego Klubu Młodych Pisarzy. Pierwszy tomik poetycki „Zbieranie szronu” opublikował w Wydawnictwie Lubelskim w roku 1967. Potem wydał m.in. „Ścieżkę do ptaka” (1973), „Ucieczkę z wesela” (1979), „Zamiataczy ulic malowanych” (1981), „Wyprzedaż muzyki” (1992), „Przystanek dla kilku osób” (1995), „Dawną rozmowę z igliwiem” (1997), „Okruchy obrazu (1997), Blisko i najbliżej (1997), Granice dla jaskółek (1997), Pora odjazdu muzyków, Imiona na drogach” (1998), „Schody do winnicy” (1999), „Zakwita już powrót” (2001), „Z muzyki zza rzeki list” (2004), „Głębiej niż letnie popołudnie” (2005), „Poranek odnajdzie zaginioną” (2008), „Milcząca na złotej klatce” (2010), „Po drugiej stronie pożaru” (2013), „Drugie lato” (2015), „Drugie lato i trzecie” (2016), „Odloty białych żurawi” (2016) i „Powrót do zburzonego domu w zamieci bzów” (2021).
Utwory jego publikowane były w wielu almanachach i czasopismach literackich, m.in. w „Życiu Literackim, „Tygodniku Kulturalnym”, „Literaturze”, „Dekadzie Literackiej”, „Sycynie”, w „Nowej Okolicy Poetów”, „Frazie”, „Toposie”, „Profilach”.
O późniejszej jego twórczości pisali m.in. Jan Bolesław Ożóg, Piotr Żbikowski, Krzysztof Lisowski, Helena Zaworska, Konstanty Pieńkosz, Anna Niewolak, Jerzy Narbutt, Józef Nowakowski, Jan Grygiel, Marek Pękala, Stanisław Dłuski, Grzegorz Kociuba, Krzysztof Kuczkowski, M. A. Łyp, Jerzy Winiarski, Ewelina Radion.
W 2019 roku otrzymał odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”.
Na pogrzebie Wiesława Kulikowskiego poeta Marek Pękala, żegnając Zmarłego, cytował jego ostatni wiersz :
Sad opuszcza drzewa
aż stają się złote
po wszystkich latach,
po których wspinamy się
− po zielonych schodach
do końca, do zachodu słońca,
po zielonych schodach,
na których spotykam Ciebie
i jeszcze tych, których nie ma.