(ur. 1963) – prozaik, eseista, scenarzysta telewizyjny.

W debiutanckim utworze Kalwasa Salam (po arabsku: pokój) przeplatają się dwie opowieści. Pierwszą z nich jest autobiografia Piotra Kalwasa, człowieka nieprzystosowanego społecznie, buntownika i rockendrolowca. Poznajemy jego dzieje od najmłodszych lat aż do chwili, kiedy dobiegający czterdziestki bohater, śmiertelnie zmęczony swoim dotychczasowym próżniaczym życiem doświadczył zbawiennej konwersji: z dnia na dzień stał się głęboko wierzącym muzułmaninem i w konsekwencji – porządnym człowiekiem. W tę bardzo szczegółową opowieść autobiograficzną wcinają się relacje z licznych podróży Kalwasa (po przeistoczeniu: Ibrahima Kalwasa), jakie ten odbył po krajach islamu, głównie afrykańskich. Zapisy o charakterze podróżniczo-reportażowym uzupełniane są przemyśleniami konwertyty na temat cywilizacji współczesnego Zachodu. Są to refleksje niezwykle krytyczne, wymierzone głównie w polski katolicyzm. Swoistą kontynuacją i dopełnieniem tego utworu jest powieść Czas. Zawiera ona opis podróży autobiograficznego bohatera do krainy dziecięcych marzeń. Celem tej podróży jest niewielka wyspa na Morzu Czerwonym zamieszkała przez poławiaczy pereł, o której podróżnik czytał we wczesnym dzieciństwie i która na długie lata zawładnęła jego wyobraźnią. W Czasie również została podjęta radykalna krytyka cywilizacji dzisiejszego Zachodu, w tym współczesnego chrześcijaństwa. Autor na każdym kroku głosi tu wyższość religii i kultury islamu nad europejską formacją, która go ukształtowała i jednocześnie zdeprawowała. Tradycji, w której wzrastał, zarzuca powierzchowność, brak autentyzmu, agresywność i bezduszność. Trzecia powieść Kalwasa – Drzwi – nie ma już charakteru rozliczeniowego, choć także jest jawnie autobiograficzna. Układ kompozycyjny jest podobny: nawrócony na islam czterdziestokilkuletni Polak przebywa przez pewien czas w Damaszku. Obserwuje i komentuje otaczającą go syryjską rzeczywistość, ale też opowiada o swoim wczesnym dzieciństwie spędzonym w Warszawie, w kręgu dość ekscentrycznej rodziny. Przede wszystkim jednak próbuje na nowo odczytać dzieła Witolda Gombrowicza. „Na nowo” w dwojakim rozumieniu – w perspektywie islamu i kultury Bliskiego Wschodu oraz poprzez własne, prywatne doświadczenia.

BIBLIOGRAFIA

• Salam, Warszawa: Rosner & Wspólnicy, 2003.
• Czas, Warszawa: Rosner & Wspólnicy, 2005.
• Drzwi, Warszawa: Rosner & Wspólnicy, 2006.
• Rasa mystica, Warszawa: Prószyński i S-ka, 2007.
• Dom, Pruszków: JanKa, 2010 .
• Tarika, Pruszków: JanKa, 2012.
• Międzyrzecz, Pruszków: JanKa, 2013.
• Egipt: haram, halal, Warszawa: Dowody na Istnienie, 2015.