(ur. 1978) – prozaik. Studiował na Wydziale Historii UW,  potem ukończył MISH. Pisywał do „Lampy i Iskry Bożej”, „Latarnika”, „Przekroju” i „Nowego Państwa”. W esejach przypominał zapoznanych pisarzy, takich jak Henryk Rzewuski i Jan Czayka. Napisał też pierwszy polski reportaż o japońskich hikikomori oraz relacje „gonzo” z gór Transylwanii i Huculszczyzny. Jego esej o Witkacym, Dzień z życia ginących ssaków, promował literaturę polską na targach w Madrycie.

W Dziale Literackim TVN współpracował m.in. z Dariuszem Suską i Jakubem Żulczykiem. W pierwszym sezonie Belfra odpowiadał za dziesięć procent scenariusza. Serial zdobył m.in. nagrodę Polskiej Akademii Filmowej i wygrał konkurs Empiku. Pracował też przy filmie Miasto 44. W międzyczasie obronił doktorat z antropologii w Instytucie Kultury Polskiej UW. Tematem byli bohaterowie faustowscy i lęk przed postępem technologicznym. Fragmenty pracy ukazały się w „Czasie Fantastyki”.

Opublikował siedem opowiadań dla „Nowej Fantastyki”. Debiutancka powieść Koniec Pieśni (Znak, 2011) zaczyna się od śmierci legendarnego króla Artura, a część wątków rozgrywa się we współczesnej Warszawie. Akcja dylogii Głodne Słońce. Dymiące Zwierciadło oraz Głodne Słońce. Ołtarz i Krew rozgrywa się w alternatywnej rzeczywistości, w której Aztekowie pokonali Europejczyków. Pierwszy tom zdobył w 2016 r. nagrodę Reflektora, przyznawaną obiecującym twórcom przez „Nową Fantastykę”.

Ma dwójkę dzieci. Od kilku lat mieszka wraz z żoną Hiromi w Japonii. Od roku 2018 współpracuje z Instytutem Adama Mickiewicza i Culture.pl, pisząc m.in. anglojęzyczne teksty popularyzatorskie o polskiej historii.

BIBLIOGRAFIA

• Koniec Pieśni, Znak, Kraków 2011
• Głodne słońce. Dymiące zwierciadło, Powergraph, Warszawa 2016
• Głodne słońce. Ołtarz i krew, Powergraph, Warszawa 2019