Aktualności
12 czerwca zmarł profesor Cezary Wodziński - filozof, wybitny znawca myśli Martina Heideggera, tłumacz i eseista. Był wykładowcą m.in. Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Warszawskiego.
O śmierci prof. Wodzińskiego poinformowało PAP Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. „To ważna postać w polskiej nauce i kulturze″ - podała PAP wiceminister kultury Magdalena Gawin.
Cezary Wodziński urodził się 27 maja 1959 roku w Lęborku (woj. pomorskie). Studia filozoficzne ukończył na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1986 roku był związany z Instytutem Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. Pracował w Katedrze Filozofii Współczesnej, gdzie pod kierunkiem prof. Barbary Skargi przygotował pracę doktorską Wiedza i zbawienie. Studium myśli Lwa Szestowa. Stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie filozofii uzyskał w 1994 roku rozprawą pt. Heidegger i problem zła. Publikacja ta do dziś jest jednym z najobszerniejszych studiów poświęconych Martinowi Heideggerowi. Wodziński snuje w niej krytyczne rozważania o możliwych przyczynach związku niemieckiego myśliciela z ideologią nazistowską. Praca ta, wydawana również w późniejszych latach, została wyróżniona m.in. Nagrodą im. Tadeusza Kotarbińskiego i Nagrodą Prezesa Rady Ministrów.
„Heidegger nie przestał być filozofem, powiada Wodziński, także wtedy, gdy wygłaszał mowy w stylu Goeringa i Franka. Jednak to nie filozofia Heideggera znalazła wyraz w jego nazistowskich przemówieniach. Były one - przeciwnie - zaprzeczeniem jego myśli, degradacją. Zdrada własnych idei, poniżenie filozoficznego dyskursu, odstępstwo - tak brzmi diagnoza Wodzińskiego″ - tak o książce o Heideggerze napisał filozof prof. Tadeusz Bartoś z Akademii Humanistycznej im A. Gieysztora.
Tytuł naukowy profesora zwyczajnego nauk humanistycznych Wodziński uzyskał w 1999 roku. Recenzentami jego dorobku naukowego byli prof. Barbara Skarga, prof. Krzysztof Pomian i ks. prof. Józef Tischner. Od 1999 roku pracował w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, następnie od 2001 roku w Instytucie Kultury na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 2011 roku był wykładowcą na Wydziale „Artes Liberales″ na Uniwersytecie Warszawskim.
„W pełni i do końca oddany myśleniu i pisaniu. Niezrównany, niezastąpiony kompan i przyjaciel″ - napisał na stronie internetowej o Wodzińskim zespół Fundacji na Rzecz Myślenia im. Barbary Skargi. Fundacja, której Wodziński był przewodniczącym rady, ma za zadanie inspirować i wzbogacać polską myśl filozoficzną, a także podtrzymywać pamięć o dorobku i twórczości filozoficznej Barbary Skargi.
Wodziński był redaktorem naczelnym pism filozoficznych „Aletheia″ i „Biblioteki Aletheia″, wielokrotnym stypendystą w Monachium, Fryburgu, Heidelbergu, a także w Instytucie Nauk o Człowieku w Wiedniu. Dwukrotnie otrzymał I nagrodę Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich w dziedzinie przekładu filozoficznego. Wykładał m.in. w Kolonii, Monachium, Fryburgu, Wiedniu, Berlinie, Paryżu, Moskwie, Chicago, Sztokholmie.
Interesował się m.in. filozofią i teologią rosyjską, fenomenologią, hermeneutyką, filozofią języka. W ostatnich latach koncentrował się na filozofii starożytnej Grecji, ontologii, antropologii i teologii apofatycznej. Był autorem wielu ważnych rozpraw, artykułów, esejów oraz książek. Były to m.in. I cóż po filozofie... Eseje filozoficzne (1992), Światłocienie zła (1998), Św. Idiota. Projekt antropologii apofatycznej (2000), Trans, Dostojewski, Rosja, czyli o filozofowaniu siekierą (2005), Między anegdotą a doświadczeniem (2007), Logo nieśmiertelności. Platona przypisy do Sokratesa (2008), Odys Gość. Esej o gościnności (2015).
O sobie Cezary Wodziński pisał: „Profesor filozofii. Ulubione zajęcia: długie biesiadowanie z przyjaciółmi; czytanie i pisanie limeryków nieprzystojnych; łapanie Sokratesa i Heideggera za słówka; żeglowanie szuwarowo-bagienne; łowienie grubych ryb i złotych rybek; słuchanie i odśpiewywanie pieśni kozackich; relacjonowanie meczu Polska-Argentyna z 1974 roku (3:2); rąbanie drewna oraz heblowanie w prawo i w lewo; bawienie dam; bajerowanie i uwodzenie pięknych dziewcząt; zabijanie muchpacką; podziwianie rękodzieła; przyglądanie się Kairosowi; codzienne zapatrywanie się w nic; kolekcjonowanie uśmiechów mimo wszystko″. (PAP)