Aktualności
„Karolina Lanckorońska. W służbie nauki i Polski” - to tytuł tomu poświęconego jednej z najwybitniejszej postaci włoskiej Polonii, ambasadorce polskiej kultury, historyk i mecenas sztuki, która zmarła w 2002 roku w Rzymie w wieku 104 lat. Książkę zaprezentowano w poniedziałek w Instytucie Polskim w Wiecznym Mieście.
Redaktorem polsko-włoskiego tomu jest historyk Wojciech Biliński, a współautorem Paweł Pencakowski. Obaj autorzy książki-albumu to byli stypendyści Lanckorońskiej.
Książkę dedykowaną wielkiej damie polskiej kultury i nauki w związku ze zbliżającą się 20. rocznicą jej śmierci wydał Instytut Polski nad Tybrem, obchodzący właśnie 30-lecie działalności, przy wsparciu Fundacji Rzymskiej Margrabiny J. S. Umiastowskiej.
Karolina Maria Adelajda Franciszka Ksawera Małgorzata Edina Lanckorońska urodziła się w arystokratycznej rodzinie w 1898 roku w Buchberg am Kamp w Austrii. W Wiedniu studiowała historię sztuki i tam zrobiła doktorat, a w 1935 roku habilitowała się na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie także pracowała.
Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu Armii Czerwonej do Lwowa zaczęła działać tam w konspiracji. Należała do Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej. W 1942 roku została aresztowana w Stanisławowie przez Gestapo, a potem przewieziono ją do niemieckiego obozu Ravensbrueck. Prowadziła tam lekcje historii sztuki.
Z obozu została zwolniona pod koniec wojny. Swoje przeżycia opisała w książce „Wspomnienia wojenne”. Gdy odzyskała wolność i zamieszkała we Włoszech, nawiązała współpracę z 2 Korpusem Polskim generała Władysława Andersa; była oficerem prasowym. Zaangażowała się między innymi w pomoc dla byłych żołnierzy, by mogli podjąć naukę. Dzięki niej ponad tysiąc z nich rozpoczęło studia na uniwersytetach w Rzymie, Bolonii i Turynie.
Karolina Lanckorońska była jedną z inicjatorek i fundatorek utworzenia w Wiecznym Mieście Polskiego Instytutu Historycznego, którego została dyrektorem. Wspierała także różne emigracyjne instytucje, fundowała stypendia dla polskich naukowców. Jednocześnie przez kolejne dekady prowadziła własną pracę naukową.
W 1994 roku przekazała Polsce zachowaną część kolekcji dzieł sztuki zgromadzonej przez jej ojca w Wiedniu. Dzieła, w tym dwa Rembrandta, otrzymał Zamek Królewski w Warszawie. Obdarowała także między innymi zamek na Wawelu, Bibliotekę Jagiellońską, Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Wojska Polskiego, Polską Akademię Umiejętności.
W 1997 roku, gdy kataklizmy nawiedziły zarówno Polskę, jak i Włochy, przekazała pieniądze na pomoc dla obiektów sakralnych, które ucierpiały w wyniku powodzi we Wrocławiu i trzęsienia ziemi w Asyżu.
Otrzymała liczne polskie odznaczenia, wśród nich Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych, Krzyż Armii Krajowej.
Zmarła 25 sierpnia 2002 roku w Rzymie.
Dyrektor Instytutu Polskiego Łukasz Paprotny powiedział PAP, że Karolina Lanckorońska była „wieloletnią ambasador polskiej nauki i kultury w Wiecznym Mieście”.
„Chociaż Instytut Historyczny w Rzymie zakończył działalność po śmierci pani profesor, a biblioteka trafiła do zbiorów krajowych, jestem przekonany, że Rzym nadal pozostaje jej miastem” - dodał szef polskiej placówki nad Tybrem.
źródło: PAP, Sylwia Wysocka
