ur. 1942 r. w Poznaniu, pisarka, autorka powieści, opowiadań, tomów autobiograficznych, scenariuszy filmowych i tekstów scenicznych, eseistka, malarka, felietonistka.

Jej dorobek prozatorski, który otwiera książka dla dzieci Mój brat (1973), stanowi przykład twórczości niezwykle różnorodnej, a zarazem bardzo konsekwentnej, ponieważ Kofta od (uznawanej za jej dojrzały debiut) powieści Wizjer z 1978 roku pozostaje autorką utworów stale i rozpoznawalnie nawiązujących do dziedzictwa pisarstwa kobiecego. W latach dziewięćdziesiątych krytyka (nie tylko feministyczna) dostrzegła w tej prozie kontynuację międzywojennego psychologizmu wypracowanego w ramach literatury pisanej przez kobiety. Co ciekawe, u Kofty narracja psychologiczna wiąże się najczęściej z krytyką polskiej obyczajowości, tak dzieje się na przykład w Wiórach (1980, wyd. w wersji ze zdjęciami 2006), powieści zarazem politycznej i inicjacyjnej, uznawanej również za jeden z najlepszych tekstów literackich opisujących wydarzenia z 1956 roku. Poznański Czerwiec został tu ukazany z „perspektywy podwórka”, z perspektywy życia sąsiedzkiej wspólnoty skonfrontowanej z rzeczywistością lat pięćdziesiątych, w ramach której społeczna solidarność budowana na przesądach uniemożliwia opór wobec stalinowskiej władzy.

Bywa, że autorka wykorzystując komponenty powieści popularnej, buduje teksty w konwencji będącej rezultatem połączenia narracji literackiej i poradnikowej, jak ma to miejsce w opublikowanej w 2010 roku Fauście.

Niemniej w każdej z realizowanej przez współczesną pisarkę poetyk odnajdujemy wyraziście opracowane powieściowe „kobiece toposy”, do których należą problematyka ciała i seksualności, komplikacje relacji rodzinnych i związków romansowo-małżeńskich, kwestie przemocy wobec kobiet, czy wreszcie pytania o proces tworzenia i rozterki dotyczące autorstwa, nierzadko odsyłające do nieoficjalnych historii, skrywających intymne, domowe tajemnice. W Złodziejce pamięci (1998) wszystkie te wątki służą nie tyle rekonstrukcji pojedynczej biografii, ile umożliwiają wpisanie indywidualnego doświadczenia w ciągłość kobiecej tradycji, która okazuje się daleka od idealistycznych wyobrażeń, albowiem ciała kobiet oraz ich pamięć stanowią źródło życiowej i tożsamościowej energii, jednocześnie przechowują sekrety traumatyczne, raniące i wyniszczające.

Bardzo ważnym kontekstem i budulcem twórczości Krystyny Kofty jest autobiografizm. W opowieściach fabularnych przybiera on formę gry w szczerość, także poważnej gry w społeczne tabu (Suki 2015), zaś w tomach autobiograficznych – zwłaszcza w zbiorach Lewa, wspomnienie prawej. Z dziennika (2003, wydanie drugie rozszerzone - 2013), Monografia grzechów. Z dziennika 1978-1998 (2006) oraz Kobieta zbuntowana. Autobiografia (2013) – stanowi rodzaj paktu z czytelniczkami, który pomaga zakreślić kobiecą przestrzeń do rozmowy, wymiany doświadczeń.

Zupełnie inne znaczenie zyskuje ów autobiografizm w utworach, które mają charakter poradnika. Tej części swojej pisarskiej aktywności autorka nie wiąże z działalnością literacką, podkreśla raczej jej cele publicystyczne i popularyzatorskie. Chodzi o dzielenie się z czytelniczkami i czytelnikami swoją wiedzą na temat zdrowia i praw kobiet, kryzysów relacji międzyludzkich, współczesnej społecznej kondycji babek, matek i córek. Spośród tekstów nieliterackich pisarki Mała encyklopedia małżeńska (2012) została nominowana do Nagrody Teofrasta za „popularyzację psychologii”. Z kolei jeden z najbardziej znanych poradników Kofty Jak zdobyć, utrzymać i porzucić mężczyznę (1992, 2011) jest w istocie – jak powiada pisarka – parodią poradnika, który najczęściej bywa zbiorem wielu stereotypów dotyczących płci.

BIBLIOGRAFIA

• Mój brat, 1973.
• Wizjer, Warszawa: Czytelnik, 1978.
• Wióry, Warszawa: W.A.B., 1980 (wyd. w wersji ze zdjęciami 2006).
• Pawilon małych drapieżców, Warszawa: Czytelnik, 1988.
• Ciało niczyje, Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", 1988.
• Jak zdobyć, utrzymać i porzucić mężczyznę, Warszawa: Rosner i Wspólnicy 1992 (Jak zdobyć, utrzymać i porzucić  mężczyznę. Nowe spojrzenie, Warszawa: W.A.B., 2011).
• Człowiek, który nie umarł, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1990.
• Sekretny dziennik Melanii R., Warszawa: „Twój Styl", 1997.
• Harpie, piranie, anioły, (z Małgorzatą Domagalik), Warszawa: W.A.B., 1997.
• Złodziejka pamięci, Warszawa: W.A.B., 1998.
• Wychowanie seksualne dla klasy wyższej, średniej i niższej, Warszawa: W.A.B., 2000.
• Krótka historia Iwony Tramp (powieść internetowa, 2001).
• Chwała czarownicom, Warszawa: „Twój Styl”, 2002.
• Lewa, wspomnienie prawej, Warszawa: W.A.B., 2003 (wydanie drugie rozszerzone - 2013).
• Wielką miłość tanio sprzedam, Warszawa: Rosner i Wspólnicy, 2003.
• Sezon na papierówki, Warszawa: Rosner i Wspólnicy, 2003.
• Gdyby zamilkły kobiety, Warszawa: W.A.B., 2005.
• Monografia grzechów: Z dziennika 1978–1989, Warszawa: W.A.B., 2006.
• Kobieta z bagażem, Warszawa: Bonobo, 2009.
• Fausta, Warszawa: W.A.B., 2010.
• Mała encyklopedia małżeńska, Warszawa: W.A.B., 2012.
• Kobieta zbuntowana. Autobiografia, Warszawa: W.A.B., 2013.
• Suki, Warszawa: Świat Książki, 2015.