ur. w 1964 w Szewnej koło Ostrowca Świętokrzyskiego, pracował w hucie, na budowach, prowadził audycje w Polskim Radiu w Opolu, w latach osiemdziesiątych współpracował z pacyfistycznym i ekologicznym ruchem Wolność i Pokój, od 1991 r. był związany z „bruLionem″. Laureat wielu nagród i konkursów literackich, m. in. nagrody im. Georga Trakla (1994), Nagrody Kościelskich (1998), Nagrody Poetyckiej Silesius (2015) i Nagrody im. Wisławy Szymborskiej (2015).

Podsiadło rejestruje i lirycznie przetwarza treści codziennego doświadczenia, afirmuje prywatność i autentyzm, głosi sceptycyzm i dystans w stosunku do instytucji i rytuałów życia publicznego. Jego wiersze układają się w poetycki dziennik (często „nocnik″) życia upływającego w warunkach z pozoru całkowicie niepoetyckich. Twórca rozwija wątki egzystencjalne, drąży sytuacje i nastroje towarzyszące raczej zwykłości niż ekstrawagancji lub egzotyce. Miłość, Droga (pisane zawsze dużą literą), miejsce, wspomnienie dzieciństwa i młodości stanowią dla niego punkt wyjścia (ale i punkt dojścia...) do rozwinięcia wstęgi zdania, sekwencji skojarzeń i imion. Słowo krąży między konkretem danej chwili (przedmiotu, zdarzenia), a ich - pełnym rozmachu, często olśniewającym, kunsztownym - artystycznym przetworzeniem. Krytyka wskazywała na powinowactwa Podsiadły z polską poezją barokową, a także z twórczością Edwarda Stachury i poetów pokolenia '68 (w szczególności z poezją Stanisława Barańczaka) oraz z poetami należącymi do szkoły nowojorskiej (Frank O'Hara i inni), jednak jego wiersze nie oddają się we władanie żadnej z tych tradycji (choć ślady każdej z nich można w nich odkryć). Są one przekazem na wskroś indywidualnym, choć jednocześnie realizują klasycystyczny ideał harmonii między artystycznym impulsem a poetycką inwencją: upostaciowane w języku bogatym tak pod względem eufonicznym, jak i składniowym, zarazem proste i skromne (bo wywiedzione z biograficznego szczegółu) oraz wyszukane (bo często są one „próbą formy″, grą wyobraźni i wariacją skojarzeń na zadany sobie temat).

Pomimo wysiłków nie potrafię zrozumieć pewnych, może nawet fundamentalnych zjawisk naszej kultury. I na przykład nie rozumiem tego, że ludzie się wstydzą swojej prywatności.

– Jacek Podsiadło

BIBLIOGRAFIA

• Nieszczęście doskonałe, Toruń: Toruńskie Towarzystwo Kultury, 1987.
• W lunaparkach smutny, w lupanarach śmieszny, Warszawa: Staromiejski Dom Kultury, 1990.
• Wiersze wybrane 1985-1990, Warszawa-Kraków: bruLion, 1992.
• Arytmia, Warszawa: bruLion 1993.
• Dobra ziemia dla murarzy, Warszawa: Tikkum, 1994.
• Języki ognia, Warszawa-Kraków: bruLion, 1994.
• The all the whales I'd love before, Białystok: Kartki, 1996.
• niczyje, boskie, Warszawa: bruLion, 1998 .
• Wiersze zebrane, Warszawa: Lampa i Iskra Boża, 1998.
• Wychwyt Grahama, Warszawa: Lampa i Iskra Boza, 1999.
• Cisówka. Wiersze. Opowiadania, Biblioteka "Kartek", Białystok 1999.
• I ja pobiegłem w tę mgłę, Kraków: Znak, 2000.
• Kra, Kraków: Znak, 2005.
• A mój syn...Wybór felietonów, Kraków: Znak, 2006.
• Pippi, dziwne dziecko, Warszawa: Hokus-Pokus Marta Lipczyńska, 2006.
• Życie, a zwłaszcza śmierć Angeliki de Sancé, Kraków: Znak, 2008.
• Trzy domy, Warszawa: Jacek Santorski & Co, 2009 .
• Pod światło, Self Publishing, 2011.
• Być może należało mówić, Wrocław: Biuro Literackie, 2014.
• Przez sen, Lublin: Ośrodek Brama Grodzka - Teatr NN, 2015.
• Przedszkolny sen Marianki, Wrocław: Biuro Literackie, 2015.
• Włos Bregueta, Poznań: Wydawnictwo WBPiCAK, 2016

TŁUMACZENIA

słoweński:

• Sezonski svetnik [wybór wierszy], Ljubljana: Center za Slovensko Književnost, 2000.

ukraiński:

• Wisoko, blizko [Wysoko, blisko], tłum. Ostap Śliwiński, Gruń: Diskursus, 2015.