Ur. 1958 – prozaik, poeta, zawodowo zajmuje się fotografią i malarstwem. Urodził się i nieprzerwanie mieszka w Łodzi.

Debiutował w r. 1992 niewielkim zbiorkiem opowiadań Zagłada fasoli, choć w zasadzie zaczynał jako poeta. Szersza publiczność literacka usłyszała o twórczości Grzegorza Strumyka w r. 1995, kiedy ukazała się jego powieść Kino-lino. Już wówczas dały o sobie znać wszystkie najważniejsze cechy i tematy tego pisarstwa. Oto na kartach tej lirycznej, nastrojowej prozy niezawodnie pojawia się samotny i udręczony bohater, który za nic nie potrafi ułożyć sobie życia. To nadwrażliwy i niespełniony artysta (na ogół malarz), boleśnie rozczarowany sobą i światem, o krok od depresji. Pisał jeden z krytyków w związku z Kino-lino o bohaterze Strumyka: „Wie, że nie ma ucieczki, ale też próbuje uciec – w dzieciństwo, zacierając swoją tożsamość i próbując podszyć się pod własne dziecko, we wspomnienia, szukając śladów ojca i znów próbując wejść w skórę własnego ojca (…) szuka spokoju pomiędzy myślami o ojcu i świadomością własnego ojcostwa”. Najbardziej znanym utworem Grzegorza Strumyka pozostaje jego powieść z r. 2000 pt. Łzy. Pisarz zajął się w niej tą stroną rzeczywistości, o której niewielu ma odwagę w dzisiejszej Polsce pisać – światem brudnych i cuchnących kloszardów, ludzi pozostających na marginesie naszego świata, wyrzuconych – dosłownie – na śmietnik. Łzy jednak niewiele mają wspólnego z prozą naturalistyczną bądź społecznie zaangażowaną. Bezdomność w tej powieści jest raczej metaforą ludzkiego losu, jakimś poetyckim uogólnieniem. Łzy zostały wyróżnione prestiżową nagrodą Fundacji Kultury; pojawiła się także adaptacja tej powieści przygotowana dla Teatru Telewizji. W kolejnej powieści Strumyka (Pigment; 2002) zbiegły się wątki dobrze znane z Kino-lino i dwu zbiorów opowiadań tego autora. Ponownie widzimy bohatera, który doświadcza samotności, którego dręczą traumy wyniesione z dzieciństwa, czemu towarzyszy lęk przed przyjęciem odpowiedzialności za los własny i osób z najbliższego otoczenia.

Ten poeta, prozaik, malarz i fotografik ma znakomite wyczucie sztuki słowa i artyzmu.

– Henryk Bereza

BIBLIOGRAFIA

• Zagłada fasoli (zbiór opowiadań), Łódź: SL im. K.K. Baczyńskiego, 1992.
• Bezspojrzenie (tom wierszy), Łódź: AAP „Marrow”, 1994.
• Kino-lino (powieść), Warszawa: PIW, 1995.
• Podobrazie (tom prozy), Łódź: Varia, 1997.
• Łzy (powieść), Warszawa: WAB, 2000.
• Pigment (powieść), Wałbrzych: Ruta, 2002.
• Patrzeć i patrzeć (zbiór opowiadań), Kraków: Zielona Sowa, 2002.
• Nierozpoznani, Szczecin: Forma, 2008.
• Le Rutki, Łódź: Kwadratura, 2009 (poezja) .
• Re _ le Rutki, Szczecin-Bezrzecze: Forma, 2010 (poezja).
• Kra, Szczecin: Forma, 2016.