Instytut Książki

Dlaczego tak rzadko sięgamy po poezję? Zdałam sobie sprawę, że wreszcie wypadałoby zanurzyć się po szyję w czymś lirycznym, co nie jest prozą...Czemu by nie pochylić się nad ,,Piachem” - tomikiem wierszy polskiej botaniczki, Urszuli Zajączkowskiej? Autorka jest bardzo intersującą osobowością. Na co dzień jest pracownikiem naukowym, eseistką, animatorką kultury i artystką wideo. W wolnym czasie gra na flecie i bierze udział w wielu inicjatywach muzycznych. Tomik „Piach” otrzymał w 2020 nominację do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej, w 2021 do nagrody Orfeusz zaś w 2022 doroczną nagrodę miesięcznika „Nowe Książki”. Trzymam zatem przed sobą bardzo eleganckie wydanie „Piachu". Dotykam kartek w kolorze kremowym. Od razu wyczuwam atłasową miękkość papieru. Wszystko gustownie zaprojektowane. Design przywodzi skojarzenia z barwami natury- kolorystyka w tonacji barw piasku z fantazyjnie odciśniętą wypukłą strukturą rozkładającego się liścia na okładce i grzbietach stron. Niezwykły efekt i wyjątkowa estetyka.

Są takie powieści, które mają uniwersalny wydźwięk. Do nich zaliczam Pod słońcem Julii Fiedorczuk. Już podczas pierwszego zetknięcia z tekstem, tuż po wydaniu, wiedziałam, że będę do niego powracać. Tytuł stał się lekturą naszego wrześniowego spotkania Dyskusyjnego Klubu Książki. Uważam, że nic nie stracił, a wręcz zyskał na aktualności.

Sam tytuł – tylko dwa słowa „nic zwyczajnego”, a już wiele znaczy! Wisława Szymborska z całą pewnością była kimś nadzwyczajnym. Trudne zadanie miał sekretarz poetki – Michał Rusinek. Wymagało wyważenia proporcji: jak stworzyć portret osoby tak dyskretnej jak Wisława Szymborska? Jak powiedzieć o niej więcej, ale tak, żeby nie stworzyć fałszywego wizerunku? A wreszcie, jak nie przesłonić sobą bohaterki? I to się udało. Powstał portret dyskretny i jednocześnie bardzo poruszający. Autor pisze o Wisławie w wyrafinowany sposób. „Wyrafinowany” – bo Wisława Szymborska aniołkiem bynajmniej nie była. Trzeba było mistrza dyplomacji, by opisać te wszystkie przypadki i wpadki pani Wisławy. Była „kimś nadzwyczajnym”, ale także przywar miała co niemiara.

„Mężczyzna imieniem Ove” to debiut literacki Fredericka Backmana, szwedzkiego dziennikarza, blogera i pisarza. Książka stała się bestsellerem w Szwecji i odniosła międzynarodowy sukces. Została również zekranizowana. 

„Życie to jednak strata jest” to wywiad dziennikarki „Gazety Wyborczej” Doroty Wodeckiej z pisarzem Andrzejem Stasiukiem. Dzięki niej wyruszamy do Wołowca, gdzie Stasiuk osiadł, odwiedzamy jego owce i pracownię pisarską.

Reportaż to jedna z form prozy publicystycznej, będąca żywym opisem konkretnych wydarzeń, znanych autorowi z bezpośredniej obserwacji, np. reportaż z procesu, reportaż o pracy w kopalni. „Moja Syberia” autorstwa Karoliny Kozioł jest właśnie takim gatunkiem prozy publicystycznej.

To kolejna książka tej autorki, po „Służących do wszystkiego”, której głównym tematem są losy prostych kobiet w okresie międzywojennym. Obie książki mają charakter reportażu, wydało je wydawnictwo „Marginesy”. Autorka zgromadziła bardzo bogaty materiał, z którego korzystała podczas pisania. W każdej z książek znajduje się obszerny spis wykorzystanych źródeł.

Z wielkim zainteresowaniem przeczytałam książkę Barbary Kosmowskiej zatytułowaną „Zachmurzenie umiarkowane”. 

Monika Sznajderman ur. 1959 r., córka lekarzy - matka Polka ojciec Żyd (przeżył Holocaust). Jest  współzałożycielką Wydawnictwa Czarne, a prywatnie, żoną Andrzeja Stasiuka, pisarza i podróżnika. Od kilkudziesięciu lat mieszka w Wołowcu, w Beskidzie Niskim. Tytuł „Pusty las”  to metafora oznaczająca, że przyroda bez człowieka to pusty las. Autorka jest znawczynią przyrody beskidzkiej, wymienia tutaj dziesiątki nazw drzew, krzewów, kwiatów, roślin.